बाई ही रणरंगाची खाणी । धुणार्‍या बायांची ही राणी ।
लागली भांडण्या सहज मांजरावाणी
शिव्या दे अस्स्ल शुध्द मराठी ; । जमवि किति लोकांची ही दाटी ।
पडसाद अजूनी घुमती चाळीपाठी.
आधिंच गोड जनानी गळा, । कोंवळा खुले-चढे - मोकळा .
त्यांतून वश हिला भाण्डायाच्या कळा !
समजुनी देइ शिव्या दिल्‍रंगी । साथ करि चुरशीने तिचि मुलगी,
भोकांड पसरि गाढवीपरी तन्वंगी.
पायी निर्‍या न क्षणभर ठरती । पाउलें तालावर थयथयती.
शब्दांस अभिनयीं विशद करी ही सुदती.
तनू ही वेताची ज्णुं छडी । घवघवे माशी जणुं फांकडी ।
भांडणीं फडफडे नभीं जशी वावडी
दाखवी हातवार्‍यांचि चलाखी । कांही न बंद इच्या पोशाखी ;
गिर्कीस विस्तरे पदर- हातिं ना वाकी ।
कांति तर काळी काजळ जशी । सञ्चुकी कसली ठावि न मशी ।
ही कोण अवत्रे ? - पहा येउनी अशी ।
धीट ही परि नखरा भ्रूलीला, । दावण्या वेळ न या वेलीला ।
नयनिं या बटबटित रागच भरुनी उरला ।
नळावर गर्दि - चाळ हो सुनी,। हवेमधिं सिव्यागंधमोहनी,
लोकांस सहजची वाटे मनिं ओढणी.
गर्दिचा जीव हले वरखालीं। शांतता गाढ काय भवतालीं ।
तों चावट कुणि दे शाबाशीची टाळी ।
वाहवा ऐकुन मुळिं ना लाजे । क्रोध त्या काळ्या गालिं विराजे
किति उजू भयंकर नजरफेंक ही साजे ।
मुखांतुनि शिव्याशाप ही वाही, थारा शान्ततेस इथ नाही,
भाबडीसाबडी भांडकुदळ केवळ ही ।
निरागस अविट शिव्यांची झरी । गुणी तूं खचित काव्यमंजरी ।
लोट्ला वीररसाचा मजा । गमशि तूं अव्वल मजा सारजा !
धडकीवर धडकी देशी मम काळजा.
वन्‍द्य तूं खचित सदा मजलागीं । किति तुझी जात जगांत अभागी ।
घे कृतज्ञतेची अमोल तूज बिदागी ।
कवी -
अनंत काणेकर
कवितासंग्रह -
चांदरात
- २ जानेवारी १९२७
