अशा रणरणत्या उन्हातही एकटा नव्हतो मी
एक सावली माझ्या आगेमागे धावत होती सारखी
तुझ्या आठवणीने एकटे राहूच दिले नाही मला!
एक घर सगळ्यांचे, सारे एकाच ठिकाणचे रहिवासी
या परक्या शहरात कुणीच नाही परके वाटत
साऱ्यांची एक व्यथा, सारे एकाच नात्याने बांधलेले!
कोपऱ्यातल्या सीटवर आणखी दोघे बसले आहेत
गेले काही महिने तेही आपापसात झगडा करताहेत!
वाटते आहे, आता कारकून सुद्धा बहुधा लग्न करणार!
दिवस रात्र असे विखुरले आहेत
जसा तुटला आहे मोत्यांचा हार
जो घातला होतास तूच एकदा माझ्या गळ्यात
काय सांगू? कशी आठवण मरुन गेली?
पाण्यात बुडून प्रतिबिंबेही मृत झाली...
स्थिर पाणी सुद्धा किती खोल असते?
चला ना, बसू या गोंगाटातच, जिथे काही ऐकायला येत नाही,
या शांततेत तर विचारही कानात सारखे आवाज करतात
हे कंटाळवाणे पुरातन एकाकीपण सतत बडबडत असते!
तुझ्या गावात कधीच येऊन पोहोचलो असतो –
पण वाटेत किती नद्या आडव्या पडल्या आहेत!
मधले पूल तूच जाळून टाकले आहेत!
झाडे तोडल्यामुळे नाराज झाली आहेत पाखर
आता तर दाणे टिपण्यासाठीही येत नाहीत घरात
कोणी बुलबुलसुद्धा वळचणीला बसत नाहीत येऊन!
मी आपले सारे सामान घेऊन आलो होतो बॉर्डरच्या अलीकडे
माझे मस्तक मात्र कुणी कापून ठेवून दिले तिकडेच –
माझ्यापासून अलग होणे रुचले नसावे तिला कदाचित!
खिडक्या बंद आहेत, दारांनाही कुलपे लागली आहेत
तर मग ही स्वप्ने पुन्हा पुन्हा घरात कुठून येतात?
झोपेतही एखादा झरोका खुलाच असतो वाटते?
झुंबराला हलकेच स्पर्श करीत हवा वावरते घरात
तेव्हा तुझ्या आवाजाचेच जणू ती शिंपण करत राहाते
गुदगुल्या केल्या की तू अशीच खुदखुद हसायचीस ना!
जे लिहाल त्याची साक्ष देईन मी बिनचूक
माझी किंमत तर चेहऱ्यावरच लिहिलेली आहे
साधे पोस्टकार्डच आहे ना मी?
अशी काही तुझी आठवण पेटून उठली की बस!
जशी आगकाडी पेटवावी कुणी गडद काळोखात
फुंकून टाक ती! नाही तर चटका बसेल बोटाला!
डोळ्यांचे आरसे असे जागजागी तडकले आहेत
की कुठलाच चेहरा आता पूर्णपणे दिसत नाही
लोक तुकड्यातुकड्यातूनच भेटत आहेत तेव्हापासून!
पूर्वी जंगलातून जायचो तर क्वचित माणसांची वस्तीही भेटायची
आता वसतीत एखादे झाड दिसले तर भरुन येते हृदय...
भिंतीवरचे सब्जांचे रोप बघताना आठवते, इथे पूर्वी जंगल होते!
बांगड्यांचे तुकडे रुतले, पावले रक्ताळली
अनवाणी पायांनी खेळत होते पोरगे अंगणात
काल बापाने दारु पिऊन आईचा हात पिरगाळला होता!
इतका प्रदीर्घ आळस दिला तिने, की, हात
निखाऱ्यासारख्या सूर्यापर्यंत थेट जाऊन पोहोचला!
बघा ना, चंद्रासारखा फोड आला आहे बोटावर!
रात्र चंद्राच्या नौकेत आणते आहे चांदण्या भरुन
सकाळ होता होता विकल्या जाताहेत त्या आधीच
हल्ली रात्रीचा व्यापार फारच भरभराटला आहे!
ही जमीन त्याची, इथले हे ऐश्वर्य, सारे सारे त्याचे
हे सारे त्याचेच, हे घर आणि इथली ही माणसेही
सांगा ईश्वराला, कधीही यावे त्याने आपल्या या घरात!
कोणी कदाचित येईल, ऐकेल या कवीचे गीत
तर तो कवितेच्या दु:खानेच मरुन जाईल!
चांदणे रात्रभर झगमगत राहिले!
रात्रीने माझ्या घरावर डाका घालण्यापूर्वीच
मी माझे एकाकीपण आत कुलुपबंद करुन येतो
आणि सैरावैरा धावणाऱ्या रस्त्यांवर ‘गरबा’ नाचत राहातो!
जिच्याबरोबर श्वासाचे नाते जोडले होते मी
ते नातेच, दातांनी धागा तोडावा तसे, तोडले तिने! आणि...
आता कटलेल्या पतंगाचा तुटका मांजा लुटला जातो आहे मोहल्ल्यात!
किती तरी आणखी सूर्य उडाले आसमंतात...
मी आकाशाचे गूढ उकलत होतो
ती टॉवेलने ओले केस झटकत होती!
तांबडे फुटले, कोवळ्या किरणात काचेची तावदाने झगमगली
घरी जाण्याची वेळ झाली, पाहा ना, सकाळचे पाच वाजले
घड्याळाने इमानेइतबारे रात्रभर चौकीवर पहारा केला!
असे डोळ्यात भरुन राहिले आहे तुझे रुप
की अनोळखी लोकही ओळखीचेच वाटत आहेत
तुझ्याशी नाते जोडले आणि साऱ्या जगाशी जवळीक झाली!
जाता जाता तुझ्या गाडीचे दिवे लाल झाले अचानक
वाटले असेल तुला, थांबावे की परत मागे यावे?
पण तू ‘सिग्नल’ तोडून भलत्याच रस्त्याला वळलीस!
या बडबडणाऱ्या शब्दांना पकडा चिमटीत
फेकून द्या, चिरडून टाका पावलांखाली बेलाशक
अफवांना रक्त पिण्याची सवय असते!
किती दूरपर्यंत होता तो माझ्याबरोबर, आणि एके दिवशी
मागे वळून बघतो तर तो आता सोबत नव्हता!
खिसाच फाटका असेल तर काही नाणी हरवूनही जातात!
तसे आम्ही कुठे वळलो नाही, कधी आमचा रस्ताही वळला नाही
एक झाले मात्र, कुठे उतार लागला, कुठे होता चढ,
मी खाली खालीच जात राहिलो, तू जाऊन बसलीस उंचावर!
अशा बेलगाम उसळत आहेत हृदयातल्या आकांक्षा
जसे ‘मेक्सिकन’ चित्रपटात घोडे बेफाम दौडणारे!
या साऱ्या आकांक्षा तबेल्यात करताच येत नाहीत ठाणबंद!
इतक्या सावधगिरीने चंद्र उगवला आहे आभाळात
जशी रात्रीच्या काळोखात खिडकीशी येतेस तू
काय! चंद्र आणि जमीन यांच्यातही आहे काही आकर्षण?
