माळावरल्या बांधावरती विलोलनयना जरा
थांबली कटीं ठेवूनी करा.
पश्चिमभागीं बाल कुणि तरी देवदूत चिमुकला
चितारीत मेघावली रंगला.
नीलाकाशीं शुभ्र कापसी खांद्यावर जांभळी
झाक ही हलक्या हातें दिली.
डोळ्याखाली अफाट माळहि थेट पुढे लागला
तयावर आम्रवृक्ष एकला.
मोहर भरला, चूतमंजिरी उन्मादक परिमला
पसरवी लोभविण्या गे तुला.
चरतां चरतां दूर पांगल्या गाई कुरणावरी
चालल्या ओढ्याकाठुन घरी.
नजर नाचरी नागसुंदरी विलासिनी रोखुनी,
झरझरा जाताना हासुनी,
गालावरल्या गोड खळीने शराब जी सांडली
मुशाफिर-तृष्णा तिने भागली.
वाचन-मग्ना पर्णकुटीच्या दारिं उभी टेकुनी,
कपोला अंगुलिवर ठेवुनी.
सडा शिंपुनी प्रातःकाळी, सुंदर संमार्जुनी,
काढली रांगोळी अंगणी.
कडेकडेने गुलाब फुलला टपोर कलिका किती
लाजुनी अर्ध्या तुज हासती.
बाल हरिण तव धावत येतां अनिमिष बघ लोचनीं
राहिला पाहत तुज थबकुनी.
तिरपा डोंगर-कडा भयंकर सरळ तुटे खालती,
मागुनी सूर्यकिरण फाकती.
झाडावरले पान हलेना, स्थिरचर संमोहुनी
जाहले मग्न तुझ्या चिंतनी.
पवनीं भरल्या अलकसुगंधे राणी बेहोषुनी
भारलो निश्चल त्वदर्शनीं !
कोणी नको अन् कांही नको, देवता तूं एकली !
हृदय जीतें अर्पिलें हें होउनी बद्धांजली !
वाटभर गे हा फुफाटा; पाय जाती पोळुनी;
सौंदर्य तूझें – सावली ही ! सार्थ झाली चालणी.
आग पोटी भावनेची ! ‘घाल तुकडी भाकरी’,
– हीहि परि गे, याचना ना आज तूझ्या मंदिरी.
मन्मनाच्या माळरानी भावना-झुडुपें जिथे
तग न धरती, प्रेम-तरु गे, फोफावणें कैचा तिथे !
जीविताचें ऊन विश्वीं जोंवरी हें तापतें,
फक्त तूझ्या दर्शनाची ही पिपासा लागते.
सौंदर्य-देवि सुहास, तूं ! मी फक्त आतुर दर्शना;
मेल्यावरी तर हीहि गे, उरणार नाहि तहान ना !
