तो एक बाप असतो…

शाळेपासून बापाच्या धाकात तो राहात असतो,
कमी मार्क पडलेलं प्रगतीपुस्तक लपवत असतो.
आईच्या पाठी लपून, तो बापाशी बोलत असतो,
डोळा चुकवून बापाचा, तो हुंदडायला जात असतो.

शाळा संपते पाटी फुटते, नवं जग समोर येतं,
कॉलेज नावाच्या भूलभुलैयात, मन हरखून जात असतं.
हाती असलेले मार्क घेऊन, पायऱ्या झिजवत फिरत असतं,
बाप पाहतो स्वप्नं नवी, हे मुखडा शोधत असतं.

सुरु होतं कॉलेज नवं, दिवस भुर्रकन उडून जातात,
एटीकेटीच्या चक्रातून, वर्ष पुढे सरत जातात.
ग्रुप जमतो दोस्ती होते, मारामार्या दणाणतात,
"माझा बाप ठावूक नाही"! म्हणत धमक्या गाजत असतात.

परीक्षा संपते अभ्यास सरतो, डिग्री पडते हाती याच्या,
नोकरी मिळवत नोकरी टिकवत कमावू लागतो चार दिडक्या.
आरामात पसरणारे बाजीराव, मग घोड्यावरती स्वार होतात,
नोकरीच्या बाजारात मग नेमाने मोहिमा काढू लागतात.

नोकरी जमते छोकरी सापडते, बार मग उडतो जोरात,
एकट्याचे दोघे होतात, सुखी संसार करू लागतात.
दोघांच्या अंगणात मग बछडं तिसरं खेळू लागतं,
नव्याकोर्या बापाला मग मात्र, जुन्याचं मन कळू लागतं.

नवा कोरा बाप मग पोरा सवे खेळू लागतो,
जुना बाप आता नव्याने आजोबांच्या कायेत शिरतो.
पोराशी खेळता-खेळता दोघेही जातात भूतकाळात,
एकाला दिसतो दुसरा लहान, दुसरा पाहतो गोष्ट महान.

रंगलेल्या गोष्टीत या, मग शिरतो फ्लॅशबॅक,
बापाच्या भूमिकेतून पोर पाहतो भूतकाळ.
लेकरासाठी मग त्याला कळवळणाराबाप दिसतो,
त्याची लाल रेघ जो, उरात घेऊन फिरत असतो.

कडकपाणाच्या आवरणाखाली, झुळझुळणारं पाणी असतं,
भल्यासाठी लेकरांच्या, झगडणारं हाड असतं.
दोन घास कमी खाईल, पण पोरांना गोड देतो,
हट्टासाठी पोरांच्या, ओव्हरटाईम तो मारत असतो.

डोक्यावरती उन झेलत, सावली तो देत असतो,
दणाणत्या पावसापासून, कुटुंब आपलं जपत असतो.
घर नीट चालण्यासाठी स्वतः बाहेर फिरत असतो,
आईच्या मऊशार तळव्यामागचा, तोच राकट हात असतो.

बाप कधी रडत नाही, बाप कधी खचत नाही,
बाप कधी उतत नाही, नि बाप कधी मातत नाही.
पोरं सोडतात घरटं अन्, शोधू लागतात क्षितिजं नवी,
बाप मात्र धरून बसतो घरट्याची प्रत्येक काडी.

पोरांच्या याशासोबत त्याचं मन हसत असतं,
अपयश पचवताना ते आतून रडत असतं.
काही झालं, कितीही झालं, तरी कणा ताठ असतो.
खचलेल्या पोराला तोच तर उभारी देत असतो.

सारी कथा समजायला फार मोठं वहावं लागतं,
बापाचं मन कठीण फार, चटकन हाती लागत नसतं.
आकाशाहून भव्य अन्, सागराची खोली असते,
'बाप' या शब्दाची महतीच मोठी न्यारी असते.

कळत नाही बापाचं मन स्वतः बाप झाल्याशिवाय,
बाप माणूस असतो तो, बापाशिवाय कसं कळणार.
असतं न्यारंच रसायन, त्याची फोड उकलत नाही,
म्हणून तर बापावर कविता कोणी करत नाही.

करणार कशी कविता कोण, तो त्यात मावत नाही,
चार ओळीत सांगण्यासारखा, बाप काही छोटा नाही.
सोनचाफ्याचं फुल ते, सुगंध कुपीत मावणार नाही,
बाप नावाच्या देवाचा, थांग काही लागत नाही.

केला खरा आज गुन्हा, त्याला थोडं शोधण्याचा,
जमेल तेवढं सांगितलं, आधार आमच्या असण्याचा.
एक मात्र अगदी खरं, त्याच्याशिवाय जमत नाही,
आई मार्फत बोललं तरी, बोलल्याशिवाय राहवत नाही.

सांगतो आता शेवटचं, कान थोडा इकडे करा,
पृथ्वी तोलून धरण्यासाठी शेशाचाच लागतो फणा.
बाप नावाच्या पारिजातकाचं, असाच काहीसं जीणं असतं,
ते समजून घेण्यासाठी बापच असणं भाग असतं.

शाळा. . .

शेजारील पिंटुचे,काल मला दप्तर दिसले.
नकळत माझे मन मग,बालपणात गेले!

आठवले सर्वकाही,आठवली ती शाळा.
आठवला तो सुविचार लिहलेला,सुंदरसा फळा!

आठवला तो गणवेश,आठवली ती सॅक.
गळ्यात अडकवलेली,छोटीशी वॉटरबॅग!

आठवली ती प्रार्थना,आठवले ते जनगणमन.
सरळ रांगेत उभे राहण्याची,चाललेली चणचण!

पहिल्या बाकासाठी,झालेला मित्रांशी तंटा.
आठवली ती घणघणारी,मोठी पितळी घंटा!

आठवले ते दिलेले रोज,आईने आठ आणे.
मधल्या सुटटीतल्या खाऊसाठी,चिँच आणि चणे!

आठवला सरांचा तो,पाठीवरचा मारा.
आठवला वहीवरचा तो,लाल अपुर्ण शेरा!

आठवले ते शाळेसमोरील,मैदान स्वरुपी अंगण.
डब्बा खाण्यासाठी केलेले,सवंगड्यांचे रिँगण!

आठवले ते मैदान,आणि PE चा तो तास
फुटबॉल आणि क्रिकेटचा वेगळाच उल्हास!

आठवतात ते पाढे,आणि आठवते ती परिक्षा
कमी मिळाले गुण म्हणुन,केलेली शिक्षा!

आठवतात ते गुरुजी आणि त्या बाई.
मित्रासोबत शाळेत जाण्याची,केविलवाणी घाई!

अशी माझी शाळा,मला बालपणात नेते.
तिच्या आठवणिने डोळ्यात पाणि ठेऊन जाते!

दिलेस तर देवा,एकच वरदान दे मला,
पाठीवरती दप्तर टाकुन,पुन्हा शाळेत जायचय मला..
पाठीवरती दप्तर टाकुन,पुन्हा शाळेत जायचय मला..... .

नास्तिक

एक खरा खुरा नास्तिक जेव्हा देवळाबाहेर थाबतो
तेव्हा खर तर गाभा-यातच भर पडत असते
की कोणीतरी आपल्यापुरता सत्याशी का होईना,
पण प्रामाणिकपणे चिकटुन राहिल्याच्या पुण्याईची !

एक खरा खुरा नास्तिक जेव्हा देवळाबाहेर थाबतो
तेव्हा होते निर्माण
देवाने आपला आळस झटकून देवळाबाहेर येण्याची !

एक खरा खुरा नास्तिक जेव्हा देवळाबाहेर थाबतो
तेव्हा को-या नजरेने पाहत राहतो
सभोवतालच्या हालचाली, भाविकाच्या जत्रा...
कोणीतरी स्वत:चे ओझे , स्वत:च्याच पायावर
साभाळत असल्याचे समाधान लाभते देवलाच !

म्हणून तर एक खरा खुरा नास्तिक जेव्हा देवळाबाहेर थाबतो
तेव्हा देवाला एक भक्त कमी मिळत असेल कदचित !
पण मिळते आकठ समाधान एक सहकारी लाभल्याचे

देऊळ बद झाल्यावर एक मस्त आळस देउन
बाहेर ताटकळलेल्या नास्तिकाशी गप्पा मारता मारता
देव म्हणतो, " दर्शन देत जा अधुन मधुन........
तुमचा नसेल विश्वास आमच्यावर,
पण आमचा तर आहे ना ! "

देवळाबाहेर थाबलेला एक खरा खुरा नास्तिक
कटाळलेल्या देवाला मोठ्या मिन्नतवारिने पाठवतो देवळात
तेव्हा कुठे अनंत वर्षे आपण घेऊ शकतो दर्शन
अस्तिकत्वाच्या भरजरी शालीत गुदमरलेल्या देवाचे....


कवी - संदीप खरे
कवितासंग्रह - मौनाची भाषांतरे

गूगलबाई

मित्र : अरे, वहिनींचं नाव तरी सांग? 

 गंपू : गूगलबाई. 

 मित्र : क्काय? 

 गंपू : हो ना! एक प्रश्न विचारला, तर दहा उत्तरं देते!

समजण्यात चूक

न वरा-बायकोमध्ये जोरदार भांडण सुरू होतं.


बायको : (रागाने) मी माझ्या आईचा सल्ला मानला असता आणि तुमच्याशी लग्न केलं नसतं तर बरं झालं असतं.


नवरा : काय...तुझ्या आईने माझ्याशी लग्न करू नको म्हणून सांगितलं होतं?


बायको : नाही तर काय?


नवरा : अरे देवा...आणि मी सासूबाईंना समजण्यात आतापर्यंत किती मोठी चूक करत होतो.

काजव्यांचा सूर्यास जणू शाप आहे

सहनशिलतेचा येथे संग्राम आहे
समाजात माथेफिरुंचा सरंजाम आहे

गवताची पाती सजली भयाण राती
काजव्यांचा सूर्यास जणू शाप आहे

शुरतेचे निशान फडकते रणांगणी
पाठीत खंजीर खुपसणार्‍यांचा धाक आहे

यल्गाराचा दबला आवाज येथे
उगाच खोट्यांचाच चित्कार आहे

जरी आज भयाण शांतता इथे
येणार उद्या मोठ वादळ आहे

ते एक वडील असतात...

ते एक वडील असतात...



आई प्रेमाची नदी तर, वडील सागर असतात
खारट पाणी असूनसुद्धा ,सर्वाना समावून घेत असतात
घरातल्या सर्वांवर त्यांची, करडी नजर असते
मुले घरी वेळेवर नसली तर, गच्चीतच त्याची मूर्ती उभी असते
पोरांनी खूप मोठे झालेले पाहणे, हे त्याचे स्वप्न असते
त्यासाठी घरदार सोडून पळण, त्याच्या जिवालाच माहिती असते
नसेल प्रेम दाखवत तरी ,आतून वाहता झरा असतात
पोर जेवली का विचारल्याश िवाय,ते ताटाला हात लावत नसतात
शाळा कॉलेज च्या प्रवेशासाठ ी, घाम टिपत रांगेत तेच उभ असतात
पैशाची जमवाजमव करत, तुटकी चप्पल पुन्हापुन् हा शिवत असतात
पोरग शाळेत जाऊ लागले कि, त्यालासायकल हवी असते
थोडी वरची पायरी चढल्यावर, त्याला बाइक नवी लागते
वडील आपल अजूनही ,बसच्या मागे पळत असतात
पोर नोकरीला लागल्यावर, आता चार चाकीच घेईन म्हणतात
मुलांची लग्न झाल्यावर, स्वेच्छा निवृत्ती घेईन म्हणतात
मुले नातवंडे परदेशी गेल्यावर रिकाम्या घरात, नोकरीला गेलेलेचबरे म्हणतात
चारचौघात कोडकौतुक करणार, ते एक वडील असतात
आई समईतील ज्योत, तर जळणारी फुलवात वडील असतात.♥