गौरव मराठीचा

पळून जाण्यासाठी
कधीच नसत हे आयुष
कितीही रडवल नियतीने
आपण मात्र तिला हसून फसवायचं

भावनाच असते पुरेशी
समजण्या गुज मनीचे
काहींसाठी मात्र,
बांधावे लागतात पूल या शब्दांचे !!

कोणासाठी थांबवावं
इतक आयुष्य स्वस्त नसत
झोडपल जरी नियतीने
उठून तिच्यावर धावून जायचं असत !!

स्वप्नांच्या 'त्या' राज्यात
स्वर्गाचेही आपण राजे
भानावर येता उमगे
काही चौकोनातच आयुष फसे

तुझ माझ नात
नेहमी अनोळखीच राहिलं
जखम नसलेल्या हृदयाला
या पापण्यांनी रडताना पाहिलं.

ओल्या त्या जखमांवरून
पुन्हा कोणीतरी फुंकर घालेल
मायेने कुरवाळून त्यांना
पुन्हा त्यांवरच्या खपल्या काढेल !

प्रत्येक वेळेस का आवरायचं मनाला
का घाबरायचं दरवेळेस प्रेमाला
प्रेमात माणूस आंधळा होतो हे खरय
पण प्रेमच शिकवत विरहात जगायला !!