प्रारंभ

इंद्रियांच्या प्रारंभात क्षितिज,
संवादीपणाने.
नाद माझे हळुवार, पैंजणी रात्रींना
दुःख अभिजात, स्पर्शमय वर्तुळांत
क्षणाक्षणानें.
अवकाश- रेषा निसरड्या, सप्तरंगी
आकाशगामी डोळियांच्या गुंफात .......
जाऊ नकोस, हांकेवर थांब, ते अमृताचे
भयाण डोह आहेत
अमर होशील......


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

उखाणा

शुभ्र अस्थींच्या धुक्यात
खोल दिठीतली वेणा
निळ्या आकाशरेषेत
जळे भगवी वासना.

पुढे मिटला काळोख
झाली देऊळ पापणी;
आता हळूच टाकीन
मऊ सशाचा उखाणा.


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

निर्मळा

प्रतिबिंब गळे कीं पाणी
अपुल्याच दिठीशी हंसले
ओसाड प्राण देवांचे
सनईत धुक्याच्या भिजले .

स्वररेघ निर्मळा पसरे
रडतात तमाशी झाडे
की श्रावण घेउनी हृदयी
ओवीत उतरले खेडे …

हिमभारी अपुले डोळे
पृथ्वीच्या थोर मुळाशी
पायांवर येउन पडती
मरणाच्या हिरव्या राशी ….

वासांत विराणी कसली ?
पाण्याचे तंतू तुटती
लोचने जशी स्पर्शाने
खाचेतुन गळुनी पडती ….

ही अशी निर्मळे रात
अज्ञात आठवे चेहरा …
अन हात तुझा क्षितिजाशी
ती वाट उभी धरणारा ….


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

पहांट

आज केशरी थेंबांनी
जाग आणिली कोवळी.
हांका - हांकांच्या लेण्यांत
सूर घुमले पोवळी .

निळया ओलाव्याच्या कांठी
आज नारिंगाचे बन,
झाली तरंग … तरंग
स्निग्ध मेघांची पोकळी .

रित्या मुठीत झांकला
शुक्र प्रभेचा अनंत ,
स्पर्शास्पर्शांत गोंदले
स्वप्न राधेचे हिवाळी


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

देखणा कबीर

दिशावेगळ्या नभांची
गेली तुटून कमान ;
तुझ्या व्रतस्थ दुखाचे
तरी सरे ना ईमान !

जन्म संपले तळाशी
आणि पुसल्या मी खुणा ;
तरी वाटांच्या नशीबी
तुझ्या पायांच्या यातना

भोळ्या प्रतिज्ञा शब्दांच्या
गेली अर्थालाही चीर ;
कांचा वेगळ्या पार्‍यात
तरी देखणा कबीर !!


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

शून्य शृंगारते

आतां सरी वळवाच्या ओसरू लागल्या,
भरे निली नवलाई जळीं निवळल्या.

गंधगर्भ भुईपोटी ठेवोन वाळली
भुईचंपकाची पाने कर्दळीच्या तळी.

कुठे हिरव्यांत फुले पिवळा रुसवा,
गगनास मेघांचा हा पांढरा विसावा.

आतां रात काजव्यांची माळावर झुरे,
भोळी निर्झरी मधेंच बरळत झरे.

धुके फेसाळ पांढरे दर्वळून दंवे
शून्य शृंगारते आतां होत हळदिवें.


कवी - आरती प्रभू
कवितासंग्रह - जोगवा

माळ

हिरव्या माळापुढे निळा गिरि
गिरवित काळी वळणे काही
छप्पर झाले लाल अधिकच
धूर दरीतून चढतच नाही

पुसून गेले गगन खोलवर
काठावरति ढग थोडासा
थोडासा पण तीच हेळणा
पिवळा झाला फ़क्त कवडसा

हिरव्या माळापुढे निळा गिरि
मावत नाही इतुका फ़िक्कट
अबरळ्त चाललि पुढेच टिटवी
माळ ओसरे मागे चौपट


कवी - आरती प्रभू
कवितासंग्रह - जोगवा