प्रार्थना

उठा दयाघना लावा निरांजने
देहातले सोने काळे झाले
झोपेतले जीव झोपेतच मेले
आभाळचि गेले पंखापाशी
इथे नागव्याने शोधावा आचार
जैसा व्यभिचार जोगिणीचा
उष्टावली पोर हिंडे दारोदारी
तैसे माझे घरी नारायणा
पंढरीचे पेठे रात्र मोठी वाटे
दगडाला काटे फुटलेले
गोंजारून घे ना ! माझे हे लांछन
रक्ताला दूषण देण्यासाठी


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - चंद्रमाधवीचे प्रदेश

वारा

जेह्वा अंधारून येतो
सारा अतृप्त पसारा ;
कुण्या अबंध जन्मांचा
पक्षी साठविती चारा ?

जागोजागी पडलेली
गंध नसलेली फुले ;
जसा विश्वात नसावा
तुझ्या दिठीला निवारा !

माझ्या मनापाशी भिंती
मागे ओढती कवाडे ;
जरा उचलता पाय
पुन्हा उसळतो वारा !


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - चंद्रमाधवीचे प्रदेश

घोडे

धावती किती वेगाने
हे घोडे माझे वैरी
आवाज धरून लपलेले
आकाश जसे अंधारी
अंधार मुका असतो का?
हे कधीच कळले नाही
घोडयांच्या डोळ्यांमधुनी
रडणारे कोणी नाही …
तू सजुन धरावी हृदये
घोडयांचे कौतुक करता
की जळे पिपासा अवघी
ही घागर भरता भरता ?
वादळी अनावर राने
धावले जिथुन हे घोडे
तो प्रदेश टापांखाली
पसरुन वितळली हाडे …
धावती किती वेगाने
देहाची रचना प्याया
रचनेच्या खोल तळाशी
यांच्याच उतरल्या छाया


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - चंद्रमाधवीचे प्रदेश

हिमगंध

नको मोजू माझ्या
मुक्तीची अंतरे ;
ब्रह्मांडांची दारे
               बंद झाली.
माझ्या आसवांना
फुटे हिमगंध,
मागे-पुढे बंध
              पापण्यांचे.


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

बहार

पान पान सोडती सहिष्णु वृक्ष येथले
चक्र ओंजळीतले वर्तुळांत नादलें
ऐकतो कुठेतरी तमांत झांकली घरें
दिशादिशांत गात हा फकीर एकटा फिरे !
पहाड शब्द वेढती तसा सतंद्र गारवा
नि रक्तवाहिन्यांतुनी उडे सुसाट पारवा …

तुझी बहार मंदशी तृषार्त जाग ये जरी...
वेदनेतली फुले नि चांदण्यातल्या सरी…
तुझेच अंग चंदनात अंतराळ ओढते
पुरात आणखी असे सजून ओल मागते…
दुक्ख लागता मला सभोवती जसेंजसें
दयार्द्र होउनी तसें क्षितीज दृष्टिला दिसे …


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

लाटांचे देऊळ

लाटांचे देऊळ असावे
जिथे नसाव्या लाटा
समुद्र सोडुन दूर निघाल्या
जळवंतीच्या वाटा

माडांनाही वाट नसावी
फक्त असावे डोळे
या देहाच्या दिप्तीमधला
चंद्र जिथे मावळे …

सागरतंद्रीतून नसावे
कुठे चुळाभर पाणी
तुझ्या कृपेच्या दुक्खामागे
येइन मी अनवाणी …


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

हळवी

जळात भिजले
वळण उन्हाचे ,
मावळतीच्या सरणावरती
निजून आले
उरलेसुरले दुक्ख मनाचे.

धुक्यात गढल्या
भित्र्या अगतिक कौलारांच्या तांबूस ओळी ,
मी फिरले
दारावर झोकून शिणली मोळी

झाले हलके
तमांत पैंजण.
तंग जरासा उसवून वारा ,
भावूक हळवी
धावत सुटले मृदबंधातून.


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता