रोज उठून टांगायचा चंद्र रात्री आभाळात
रोज दिवसाच्या उजेडात रात्र होईतो वाट बघायची
हातभर अंतर पार करण्यासाठी आयुष्यभर चालावे लागते!
दुसरे महायुद्ध संपूनही किती वर्षे उलटली, तरी
अजूनही कामावर येणारे काही जपानी ऑफिसर लपतछपत भेटले –
आपण आता कधी भेटणार? आताही तू नाराज आहेस का?
बिछान्यावरुन ओढावी चादर ओहटणारी नदी
तळाशी झोपलेल्या कुणाला शोधते आहे ती?
पाण्यात बुडलेल्यांना झोपूही देत नाही सुखाने!
भडकलेल्या वणव्यासारखी माझ्याजवळून जातेस
कुठल्या ज्योतीपासून उजळले आहे देवाने तुला?
माझे घर तर काड्यामोड्यांचे, आलीस तरी काय बिघडले?
आली समोरुन, पाहिले, बोलली दोन शब्द
हसली सुद्धा! सारे लाघव जुन्या ओळखीखातर
कालचा पेपर होता, उघडून पाहिला, ठेवून दिला
रोजचा नाही तो सकाळचा झगडा, नाही रात्रीची ती बेचैनी
नाही पेटत चूल तसे धगधगत नाहीत डोळे सुद्धा!
ही भयाण शांतता आणि मी घरात असा उदास!
सांजवेळ मला अगदी लगटून निघून गेली, पण
भोवती दाटू लागलेल्या रात्रीने जीव घाबरतो आहे
आणि माथ्यावर चढणाऱ्या दिवसाचेही त्यामुळेच भय वाटते आहे
