इतका प्रदीर्घ आळस दिला तिने, की, हात
निखाऱ्यासारख्या सूर्यापर्यंत थेट जाऊन पोहोचला!
बघा ना, चंद्रासारखा फोड आला आहे बोटावर!
रात्र चंद्राच्या नौकेत आणते आहे चांदण्या भरुन
सकाळ होता होता विकल्या जाताहेत त्या आधीच
हल्ली रात्रीचा व्यापार फारच भरभराटला आहे!
ही जमीन त्याची, इथले हे ऐश्वर्य, सारे सारे त्याचे
हे सारे त्याचेच, हे घर आणि इथली ही माणसेही
सांगा ईश्वराला, कधीही यावे त्याने आपल्या या घरात!
कोणी कदाचित येईल, ऐकेल या कवीचे गीत
तर तो कवितेच्या दु:खानेच मरुन जाईल!
चांदणे रात्रभर झगमगत राहिले!
रात्रीने माझ्या घरावर डाका घालण्यापूर्वीच
मी माझे एकाकीपण आत कुलुपबंद करुन येतो
आणि सैरावैरा धावणाऱ्या रस्त्यांवर ‘गरबा’ नाचत राहातो!
जिच्याबरोबर श्वासाचे नाते जोडले होते मी
ते नातेच, दातांनी धागा तोडावा तसे, तोडले तिने! आणि...
आता कटलेल्या पतंगाचा तुटका मांजा लुटला जातो आहे मोहल्ल्यात!
किती तरी आणखी सूर्य उडाले आसमंतात...
मी आकाशाचे गूढ उकलत होतो
ती टॉवेलने ओले केस झटकत होती!
