कसला विचित्र कपडा दिला आहे मला शिवायला!
एकीकडून खेचून घ्यावा तर दुसरीकडून सुटून जातो...
उसवण्या शिवण्यातच सारे आयुष्य निघून गेले!
मोजून मापून कालगणना होते वाळूच्या घड्याळात
एक बाजू रिती होते तेव्हा घड्याळ पुन्हा उलटे करतात
हे आयुष्य संपेल त्यावेळी तो नाही असाच मला उलटे करणार?
जरा पॅलेट सांभाळ हा रंगांचा, सुगंधांचा
आकाशाचा कॅनव्हास उघडतो आहे मी...
माणसाचे चित्र पुन्हा एकदा रेखाटून पहा!
‘मीर’ नेही पाहिले आहेत तुझे ओठ,
म्हणून म्हणतो, ‘ही जणू गुलाबाची पाकळीच आहे!’
बोलणे ऐकले असते तर गालिब झाला असता!
कुंपणाच्या काटेरी तारांमुळे हवा जखमी होते
तुझ्या सरहद्दीजवळून जाताना नदी मस्तक टेकते...
माझा एक दोस्त रावी नदीच्या पल्याड राहतो आहे!
कुणालाही ठावठिकाणा विचारला त्याचा
तर दरवेळी नवाच पत्ता सांगितला जातो आहे!
तो बेघर आहे की दिसेल त्या घरात शिरणारा?
ता तर सभ्यता, संस्कृती, कला सारेच वाटून टाकले आपसात
कुठून कुणी साद घालणार नाही की प्रतिसाद देणार नाही
सारा अवकाश जणू कात्रीने कापून टाकला आहे आम्ही!
