विंडो

बायको - ( फोनवर)
हॅलो... अहो ,विंडो उघडत नाहीय. काय करू?
नवरा - असं कर , थोडं तेल गरम कर आणि ते त्यावर ओत.
बायको - ( आश्चर्याने) खरंच त्यामुळे उघडेल ?
नवरा - अगं हो. करून तर बघ.
थोड्या वेळाने नवऱ्याने पुन्हा फोन केला.
नवरा - केलंस का मी सांगितलं तसं ?
बायको - अहो , केलं. पण आता पूर्ण लॅपटॉपच बंद पडलाय
नवरा - च्या आईला.........

भेट अशी की...

भेट अशी की जिला पालवी
कधीच फुटली नाही
कोर शशीची घनपटलातून
कधीच सुटली नाही

मिठीविना कर रितेच राहिले
दिठीही फुलली नाही
ओठांमधली अदीम ऊर्मी
तशीच मिटली राही

युगायुगांचा निरोप होता
तोही कळला नाही
समीप येऊनी स्वर संवादी
राग न् जुळला काही

खंत नसे पण एक दिलासा
राहे हृदयी भरूनी
अलौकिकाची अशी पालखी
गेली दारावरूनी


कवी - कुसुमाग्रज
काव्यसंग्रह - पाथेय

मंथर नाग

ओतीत विखारी वातावरणी आग
हा वळसे घालित आला मंथर नाग,
मधुनीच उभारी फणा, करी फूत्कार
ये ज्वालामुखिला काय अचानक जाग!

कधि लवचिक पाते खड्‍गाचे लवलवते,
कधि वज्र धरेवर गगनातुन कडकडते,
कधि गर्भरेशमी पोत मधे जरतार
प्रमदेचे मादक वस्त्र जणू सळसळते.

मार्गावर याच्या लवत तृणाची पाती
पर्णांवर सुमने मोडुनि माना पडती
थरथरती झुडुपे हादरती नववेली
जग गुलाम सारे या सम्राटापुढती.

चालला पुढे तो-काय ऐट!आनंद!
अग्नीचा ओहळ ओहळतो जणु मंद,
टाकली यमाने कट्यार वा कनकाची
चालली बळींचा वेध घेत ही धुंद.

वा ताण्डव करता सोम प्राशुनी काली
रक्तात नाहली,शिरमुंडावळ भाली
थयथया नाचता नरड्यांवर प्रेतांच्या,
हे कंकण निखळुनि पडले भूवर काली.

चालला पुढे तो लचकत मुरडत मान,
अवतरे मूर्तिमान्‌ मल्हारातिल तान
चांचल्य विजेचे,दर्याचे गांभीर्य
चालला मृत्युचा मानकरीच महान!

हा थांब-कुणाची जाळीमधे चाहूल,
अंगारकणापरि नयन कुणाचे लाल,
आरक्त ओठ ते ध्वजा जणू रक्ताच्या,
रे नकूल आला!आला देख नकूल!

थबकलाच जागी सर्प घालुनी वळसा,
रिपु समोर येता सोडुनि अन्‌ आडोसा,
भूमीस मारुनी मागे तीव्र तडाखा,
घे फणा उभारुन मरणाचा कानोसा.

पडलीच उडी! की तडितेचा आघात!
उल्केपरि तळपत कण्यात घुसले दात,
विळख्यावर विळखे कसून चढवी सर्प,
फुंफाट करी अन्‌ पिशापरी त्वेषात!

रण काय भयानक, लोळे आग जळात!
आदळती,वळती,आवळती क्रोधात,
जणु जिंकायासी गगनाचे स्वामित्व
आषाढघनांशी झुंजे वादळवात!

क्षणि धुळीत गेली वहात तो विषधार
शतखंडित झाले ते गर्वोन्नत ऊर
विच्छिन्न तनूतुनि उपसुनि काढुनि दात
वायापरि गेला नकुल वनातुनि दूर.

संग्राम सरे , रक्ताचे ओघळ जाती,
आनंदे न्हाती त्यात तृणाची पाती,
पिंजून कापसापरी पडे तो नाग,
ते खंड गिळाया जमले किटक भोती!


कवी - कुसुमाग्रज

गुलाम

घणघणती चक्रें प्रचंड आक्रोशात

फिरतात पिसाटापरी धुंद वेगात !

अणुअणूस आले उधाण वातावरणी

जणु विराट स्थंडिल फुलवी वादळवात !

तो गुलाम होता उभा अधोमुख तेथे

शूलासम कानी सले उग्र संगीत !

आक्रंदत काळीज विदीर्ण वक्षाखाली

फुटलेल्या पणतित जळे कोरडी ज्योत.

ओठावर होती मुकी समाधी एक

पोटात जिच्या विच्छिन्न मनाचे प्रेत !

बेहोष घोष तो ऐकुनिया चक्रांचा

क्षण मनास आली मादकता विक्लान्त

हिमगिरीप्रमाणे विरघळलेले जग भवती

अन् जागी झाली माणुसकी ह्रदयात !

क्षणि दुभंग झाल्या ह्रदयांतील समाधी

पांगळी पिशाच्चे उठली नाचत गात !

वर पुन्हा पाहता उरी कसेसे होई

डोळ्यांचे खन्दक-जमे निखारा त्यात !

आकुंचित होई आवेगात ललाट

थरथरुनी किंचित हलला उजवा हात

पाहिले सभोती फोडुनि अन् किंकाळी

चक्रात घातले मनगट आवेशात !

कक्षेत रवीच्या तुटून ये ग्रहखण्ड

ओढला जाउनी तसा फिरे चक्रात

तनु दुभंग झाली आणि थांबले चाक

घंटाध्वनि घुमला गभीर अवकाशात !


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा

लिलाव

उभा दारी कर लावुनी कपाळा

दीन शेतकरी दावुनी उमाळा,

दूत दाराशी पुकारी लिलाव,

शब्द कसले ते-घणाचेच घाव !

पोसलेले प्राशून रक्त दाणे

उडुनि जाती क्षणी पाखरांप्रमाणे

निघत मागुनि वाजले आणि थाळि,

गाडग्यांची ये अखेरीस पाळी !

वस्तुवस्तूवर घालुनिया धाड

करित घटकेतच झोपडे उजाड

स्तब्ध बाजूला बसे घरधनीण

लाल डोळ्यातिल आटले उधाण

भुके अर्भक अन् कवळुनी उरास

पदर टाकुनि त्या घेइ पाजण्यास

ऊर उघडे ते तिचे न्याहळोनी

थोर थैलीतिल वाजवीत नाणी

"आणि ही रे !" पुसतसे सावकार,

उडे हास्याचा चहुकडे विखार


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा

बळी

दूर देशी राहिलेले दीन त्याचे झोपडे !

बापुडा अन् आज येथे पायवाटेला पडे !

शोधण्याला भाकरीचा घास आला योजने

आणि अन्ती मृत्युच्या घासात वेडा सापडे !

लाज झाकाया कटीला लावलेली लक्तरे

अन् धुळीने माखलेले तापलेले कातडे !

आर्त डोळ्यांतून सारी आटलेली आसवे

आत दावाग्नीच पेटे ओढ घेई आतडे !

झाकल्या डोळ्यास होती भास, दोही लेकरे

हात घालोनी गळ्याला ओढती खोप्याकडे

नादला झंकार कानीं कंकणांचा कोठुनी

काळजाला तो ध्वनी भिंगापरी पाडी तडे !

भोवतीचे उंच वाडे क्रूरतेने हासती

मत्त शेजारून कोठे आगगाडी ओरडे !

आणि चक्रे चालली ती-हो महाली गल्बला

चाललाही प्राण याचा, पापणी खाली पडे !

थांबल्या त्या हालचाली, थांबले काळीज हो

आणि माशांचा थवा मुद्रेवरोनी बागडे !

ना भुकेचा यापुढे आक्रोश पोटी चालणे

याचनेचे दीन डोळे बंद झाले यापुढे !

यापुढे ना स्वाभिमाना लागणे आता चुडा

अन्तराला आसुडाचे घाव माथी जोखडॆ !

मानवांच्या संस्कृतीची काय लागे ही ध्वजा

तीस कोटी दैवतांच्या की दयेचे हे मढे !

मूक झालेल्या मुखाने गर्जते का प्रेत हे

घालिती हे बंद डोळे का निखार्‍याचे सडे !

अन् अजुनी हासती उन्मत्त हो प्रासाद ते

वेग-वेड्या वाहनांचा घोष ये चोहीकडे

भेकडांनो, या इथे ही साधण्याला पर्वणी

पेटवा येथे मशाली अन् झडू द्या चौघडे !


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा

आस

करि मुक्त विहंगम हा रमणी !

रहावया मज प्रिये, मनोहर

कनकाचा घडविलास पंजर

छतास बिलगे मोत्यांचा सर

या सलत शृंखला तरि चरणीं !

करि मुक्त विहंगम हा रमणी !

तुझ्या कराचा विळखा पडता

तव वृक्षाच्या उबेत दडता

गमे जिण्याची क्षण सार्थकता

परि अंतरि करि आक्रोश कुणी

करि मुक्त विहंगम हा रमणी

नकोस पसरूं मोहक बाहू

मृदुल बंध हे कुठवर साहू

नभ-नाविक मी कुठवर राहू

या आकुंचित जगि गुदमरुनी

करि मुक्त विहंगम हा रमणी !

जावे गगनी आणिक गावे

मेघांच्या जलधीत नहावे

हिरव्या तरुराजीत रहावे

ही आस सदा अंतःकरणी

करि मुक्त विहंगम हा रमणी !


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा