बळी

दूर देशी राहिलेले दीन त्याचे झोपडे !

बापुडा अन् आज येथे पायवाटेला पडे !

शोधण्याला भाकरीचा घास आला योजने

आणि अन्ती मृत्युच्या घासात वेडा सापडे !

लाज झाकाया कटीला लावलेली लक्तरे

अन् धुळीने माखलेले तापलेले कातडे !

आर्त डोळ्यांतून सारी आटलेली आसवे

आत दावाग्नीच पेटे ओढ घेई आतडे !

झाकल्या डोळ्यास होती भास, दोही लेकरे

हात घालोनी गळ्याला ओढती खोप्याकडे

नादला झंकार कानीं कंकणांचा कोठुनी

काळजाला तो ध्वनी भिंगापरी पाडी तडे !

भोवतीचे उंच वाडे क्रूरतेने हासती

मत्त शेजारून कोठे आगगाडी ओरडे !

आणि चक्रे चालली ती-हो महाली गल्बला

चाललाही प्राण याचा, पापणी खाली पडे !

थांबल्या त्या हालचाली, थांबले काळीज हो

आणि माशांचा थवा मुद्रेवरोनी बागडे !

ना भुकेचा यापुढे आक्रोश पोटी चालणे

याचनेचे दीन डोळे बंद झाले यापुढे !

यापुढे ना स्वाभिमाना लागणे आता चुडा

अन्तराला आसुडाचे घाव माथी जोखडॆ !

मानवांच्या संस्कृतीची काय लागे ही ध्वजा

तीस कोटी दैवतांच्या की दयेचे हे मढे !

मूक झालेल्या मुखाने गर्जते का प्रेत हे

घालिती हे बंद डोळे का निखार्‍याचे सडे !

अन् अजुनी हासती उन्मत्त हो प्रासाद ते

वेग-वेड्या वाहनांचा घोष ये चोहीकडे

भेकडांनो, या इथे ही साधण्याला पर्वणी

पेटवा येथे मशाली अन् झडू द्या चौघडे !


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा