पुर्ण नाव..

शाळेचा पहीला दिवस असतो..

शिक्षक : अरे तु उठ.. तुझ नाव सांग..

पहिला विद्यार्थी : नरु

शिक्षक : अरे अस नाही म्हणायच, "नारायण" अस पुर्ण म्हणायच..

शिक्शक (दुसऱ्या विद्यार्थ्याला) : बाळ, आता तु तुज नाव सांग बघु..

दुसरा विद्यार्थी : "रामायण" !!!

२ अर्थ

शाळेत मराठीचा क्लास चालू होता.

बाई : हे बघा मुलांनो , मराठी मध्ये प्रत्येक वाक्याचे २ अर्थ काढता येतात!!

दिघ्या : बाई काढून दाखवा ना !!!!!

बाई ( लाजुन ) : खाली बस वेडया ! तुझ्या या वाक्याचे देखील २ अर्थ निघतात!

फोनच बील

फोनच बील फार जास्त आल्यावर श्री. देसाईंनी सकाळी नाश्त्याला सगळे बसले असताना विषय काढला की फोनच बील एवढ कां ? मी तर सगळे फोन ऑफिस मध्ये असतांनाच करतो. एवढ मोठ बील मला परवडत नाही.
सौ. देसाई : मी पण सगळे फोन माझ्या कार्यालयातुनच करते.
देसाईंचा मुलगा : मी घरुन कधिच फोन करित नाही. कंपनीने मला वेगळा फोन दिला आहे. मी तोच वापरतो.
देसाईंची मोलकरिण : त्यात काय बिघडलं ? आपण सगळेच आपल्या कामाच्या ठिकाणचेच फोन वापरतोनां ?

कापूस आहे का?

डॉक्टर कडे फोन ची बेल वाजते पलीकडचा माणूस : डॉक्टर साहेब, कापूस आहे का?
डॉक्टर : हो आहे की.
पलीकडुन: थोडा काढा आणि खीशात ठेवा.
परत १० मी. फोन येतो.
पलीकडचा माणूस : डॉक्टर साहेब, कापूस आहे का?
डॉक्टर : हो आहे की.
पलीकडुन: थोडा काढा आणि खीशात ठेवा.
अस ३ ते ४ वेळा झाल्यावर डॉक्टर फ़ार चिडतो.. मनात म्हणतो आता येवू देत फोन बघतोच त्याच्याकडे.
१० मी. पुन्हा बेल वाजते…
पलीकडचा माणूस : डॉक्टर साहेब, कापूस आहे का?
डॉक्टर : जोरात ओरडतो.. नाहीये का?
पलीकडचा माणूस : आहो मग चिडता कशाला खिशातला काढा की।

अक्षरगणेश

 

आता सुटला धीर!

आता सुटला धीर,
सख्या बघ
आता सुटला धीर!

कुठवर लपवू
ह्र्दयामधला
हा रुतलेला तीर ?

हासत वरवर
रोधू कुठवर
हे नयनांचे नीर ?

भ्रामक, अपुरे
शब्द दुहेरी
वाढवतात फिकीर

जीवन अथवा
मरण मिळू दे :
शिणले ह्र्दयशरीर

काय खरे ते
नीट कळू दे
तू केलास उशीर


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

"मी रोज जगते आहे......"

पुन्हा चालले ती वाट, सोबतीस घाव उरात
मी रोज जगते आहे, एकाकी बस शून्यात !

सांगू कसे कुणाला, आधार ना मज कुणाचा
वेलीवरल्या कळीचा, त्या वेलीस भार झाला
मग आस का मी ठेवू कुणाची या जगात
मी रोज जगते आहे, एकाकी बस शून्यात !

स्वरात माझ्या दडली एक आर्त हाक होती
जाऊन ओठांनजीक अबोलच ती परतून येई
आवाज तिचा तो घुमतो मनातल्या मनात
मी रोज जगते आहे, एकाकी बस शून्यात !

नयनांत आसवांची रोज रात उतरत आहे
रात निजून अंधारी मज रोज जागवत आहे
टिपूस एक उजेड मी शोधते त्या तिमिरात
मी रोज जगते आहे, एकाकी बस शून्यात !

जख्म होई मनाला तरीही का ते शांत होते
दखल घ्याया त्याची कुणी जवळी त्या नव्हते
माझ्यापरी एकांताची सवय जडली या मनास
मी रोज जगते आहे, एकाकी बस शून्यात !


कवियत्री - प्रीत