…….अंन पुढारी मेला

ऐकदा एका गावातला पुढारी अचानक मेला.गावात पोलिस येतात आणी पुढारी कसा मेला याची चौकशी करु लागतात.यावेळी लोक सांगतात पुढारी पाय घसरुण खड्यात पडलेले होता आणी मदतीसाठी गावातील लोकांना हाका मारत होता .त्यानंतर लोक येतात.आलेल्या लोकांपैकी काही लोक बोलतात पुढारी मेला. हे एकताच पुढारी जोरात म्हणतो नाही मी जिवंत आहे. पण लोक त्याच्या अंगावर माती टाकतात आणी त्याला गाडतात.याबर पोलीस विचारतात अहो तो सांगत होता ना तो जिवंत आहे तरी माती का टाकली? लोक सांगतात अहो तो पूढारी आहे. त्याच्या बोलण्यावर कोण विश्वास ठेवेल.

संताची इंग्लीश

संता एका संध्याकाळी बायको, छोटा 3 वर्षाचा मुलगा आणि छोटी 4 वर्षाची मुलगी असा आपल्या पुर्ण कुटुंबाला घेवून एका पार्टीला गेला. संताने हल्लीच इंग्लीश स्पिपींगचा कोर्स लावला होता त्यामुळे त्याने आपली आणि आपल्या कुटूंबाची ओळख सगळ्यांना इंग्रजीत करुन दिली -

आय ऍम सरदार ऍन्ड शी इज माय सरदारनी - सरदारजीने स्वत:ची आणि आपल्या बायकोची ओळख करुन दिली.

हि इज माय किड ऍन्ड शी इज माय किडनी - सरदारजीने आपल्या छोट्या मुलाची आणि मुलीची ओळख करुन दिली.

रिक्षा चालवणारे लोक कधीही Football खेळू शकत नाहीत...

का??
...
.
.
कारण
.
१. ते हातानी "किक" मारतात..

२."कॉर्नर" मिळाला कि ते गप्पा टाकत उभे राहतात..

३. शिट्टी ऐकली की थांबायचे सोडून हे लोक RTO वाला समजून पळून जातात..

एक दिन का प्यार

मुंगी आणि हत्तीचे लव मॅरेज झाले.

मात्र लगेचच दुस-या दिवशी हत्तीचे दुःखद निधन झाले.

मुंगी दुःखी झाली व म्हणाली, "वाह रे मोहब्बत... एक दिन का प्यार हुआ, अब सारी उम्र कबर खोदने में बितेगी..."

संताचा व्हॅक्युम क्लिनर

व्हॅक्युम क्लिनर सेल्समनचा जॉब लागल्यापासून संता उत्साहात होता, भिमाकाकुंच्या घरात शिरला आणि ती काही बोलण्याच्या आतच खिशातुन एक पिशवी काढुन त्यातले शेण जमिनीवर टाकल आणि

म्हणाला : "मॅडम ह्या व्हॅक्युम क्लिनरने हे जमिनीवरचे शेण ५ मिनीटात साफ होईल नाही तर मी स्वत: ते खाऊन टाकेन."

भिमाकाकुं (उत्साहात) : तु ते शेण पावाबरोबर खाणार की चपातीबरोबर?

संता (दचकून) : का ?

भिमाकाकुं : कारण आता लाईट गेले आहेत..

आदीवाशी शाळा

एकदा एका शिक्षकाची आदिवासी शाळेत बदली होते.

तिथल्या मुलांना शिक्षक पहिला प्रश्न विचारतो : 

मुलांनो, तुमचे जुने शिक्षक कसे होते?

सगळी मुले एका स्वरात उत्तर देतात : 

"स्वादिष्ट!!"

देवा, स्त्रीहृदयीं

देवा, स्त्रीहृदयीं मनोरमपणा केव्हा कुणीं ओतिला ?
गङगौघापरि भूवरी वरुनि ये ओढाळ ओढा कसा !
भूमीतें पहिल्या रसें सजवितां हा सार्थ होऊ रसा;
हा दिव्याभिमुखी करी ऊजळुनी चेतोभवज्योतिला.
नेत्रें तीं वळतां ऊठे प्रथम त्या वृष्टींतलें वादळ,
गालींचीं अरुण स्मितें झळकतां प्रीति त्वरें अङकुरे,
ऐकाकी फुलतांच वाक्सुमन तें वेडा पतङग स्फुरे,
त्या आलिङगनचुम्बनांत पहिली ऐकी पटे मङ्गल.
कैशी घेत अनेक रम्य वळणें जाऊ वरी हा पथ,
भासे मन्दिर न्हाणिलें गिरिशिरीं की सोनियाच्या रसें !
प्रीतीची अधिदेवताच वसशी तू त्या स्थळीं राजसे,
देवी, अन्तर तोडुनी तव पदीं आलोंच मी धावत.
म्हतारीं म्हणुं, देत की भवपथीं काटेकुटे मातले -
काटयांची क्षिति कां गुलाब फुलतां हे ध्येयलोकांतले ?


कवी - माधव ज्युलियन
१ फेब्रुवारी १९१२