बावरलें मन करीं धांवा धावी । यांतुनी सोडवीं देवराया ॥१॥

लागलासे चाळा काय करूं आतां । नावरे वारितां अनावर ॥२॥

तुमचें लिगाड तुम्हींच वारावें । आम्हांसी काढावें यांतोनियां ॥३॥

चोखा म्हणे तरीच जीवा होय सुख । नका आतां दु:ख दाऊं देवा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

संसाराचें नाहीं भय । आम्हां करील तो काय । 

रात्रंदिवस पाय । झालों निर्भय आठवितां ॥१॥

आमुचें हें निजधन । जोडियेले तुमचे चरण । 

आणि संतांचें पूजन । हेंचि साधन सर्वथा ॥२॥

कामक्रोधादिक वैरी । त्यांसी दवडावे बाहेरी । 

आशा तृष्णा वासना थोरी । पिडिती हरी सर्वदा ॥३॥

आतां सोडवी या सांगासी । न करीं पांगिला आणिकांसी । 

चोखा म्हणे ह्रषिकेशी । अहर्निशीं मज द्यावें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 हीन याती माझी देवा । कैसी घडे तुझी सेवा ॥१॥

मज दूर दूर हो म्हणती । तुज भेटूं कवण्या रीती ॥२॥

माझा लागतांचि कर । सिंतोडा घेताती करार ॥३॥

माझ्या गोविंदा गोपाळा । करूणा भाकी चोखामेळा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 बरें झालें येथें आलोंसे सायासें । सुख दु:ख लेशे भोगोनियां ॥१॥

मागिला लागाचें केलेंसे खंडण । तेणें समाधान वृत्ति होय ॥२॥

एकसरें मन ठेविले बांधोनी । निवांत चरणीं तुमचीया ॥३॥

चोखा म्हणे काम क्रोध तोडियेले । येर ते ही केले देशधडी ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 नेत्रीं अश्रूधारा उभा भीमातीरीं । लक्ष चरणावरी ठेवोनियां ॥१॥

कां गा मोकलीलें न येसी गा देवा । काय मी केशवा चुकलोंसे ॥२॥

नेणें करूं भक्ति नेणें करूं सेवा । न येसी तूं देवा कळलें मज ॥३॥

चोखा म्हणे माझ्या जीविचा विसावा । पुकारितों धावां म्हणोनियां ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 तुमच्या चरणी जें कांही आहे । तें सुख पाहे मज द्यावें ॥१॥

सर्वांसी विश्रांति तेथें मन ठेवीं । तें सुख शांति देई मज देवा ॥२॥

सर्वांभूती दया संतांची ते सेवा । हेंचि देई देवा दुजें नको ॥३॥

चोखा म्हणे आणिक दुजें नको कांहीं । जीव तुझे पायीं देईन बळी ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 समर्थांसी रंकें शिकवण जैशी । माझी वाणी तैशी बडबड ॥१॥

शुभ हें अशुभ न कळे बोलतां । परि करीं सत्ता लंडपणें ॥२॥

उच्छिष्टाची आशा भुंकतसे श्वान । तैसा मी एक दिन आहें तुमचा ॥३॥

चोखा म्हणे एका घासाची चाकरी । करितों मी द्वारीं तुमचीया ॥४॥

  - संत चोखामेळा