वारंवार किती करूं करकर । माझा तंव आधार खुंटलासे ॥१॥

न बोलावें आतां हेंचि शहाणपण । होउनी पाषाण पडो द्वारीं ॥२॥

केव्हां तरी तुम्हां होईल आठवणे । हाचि एक भाव धरूं आतां ॥३॥

चोखा म्हणे मग येशील गिवसित । तोंवरी चित्त दृढ करूं ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 नाहीं देह शुद्ध याति अमंगळ । अवघे वोंगळ गुण दोष ॥१॥

करूं जातां विचार अवघा अनाचार । आणिक प्रकार काय बोलूं ॥२॥

वाणी नाहीं शुद्ध धड न ये वचन । धि:कारिती जन सर्व मज ॥३॥

अंगसंग कोणी जवळ न बैसे । चोखा म्हणे ऐसे जीवित माझें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 माझा तंव अवघा खुंटला उपाय । रिता दिसे ठाव मजलागीं ॥१॥

करितोचि दिसे अवघेचि वाव । सुख दु:ख ठाव अधिकाधिक ॥२॥

लिगाडाची माशी तैसी झाली परी । जाये तळीवरी सुटका नव्हे ॥३॥

चोखा म्हणे अहो दीनांच्या दयाळा । पाळा कळवळा माझा देवा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 साच जें होतें तें दिसोनियां आलें । आतां मी न बोले तुम्हां कांहीं ॥१॥

तुमचें उचित तुम्हींच करावें । आम्हीं सुखें पाहावें होय तैसें ॥२॥

विपरीत सुपरीत तुमचीय़े घरीं । तुमची तुम्हां थोरी बरी दिसे ॥३॥

चोखा म्हणे ऐसा हा नवलाव । न कळेचि भाव ब्रम्हादिका ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 नेणों तुमचे मन कठिण कां झालें । मज कांहीं न कळे पूर्व कर्म ॥१॥

किती आठवण मागिलाचि करूं । तेणें पडे विचारू पुढीलासी ॥२॥

आतां अवघड दिसतें कठीण । मनाचें हें मन चिताडोहीं ॥३॥

चोखा म्हणे काय करूं तें आठवेना । निवांत वासना कई होय ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 मी तो विकलों तुमचिये पायीं । जीवभाव सर्वहि अर्पियेला ॥१॥

माझा मीच झालों उतराई देवा । तुमचें तुम्हीं पाहा आम्हांकडे ॥२॥

नव मास माता वोझें वाहे उदरीं । तैसीच ही परी तुमची माझी ॥३॥

अपत्य आपुलें फिरे देशोदेशीं । ही लाज कोणासी चोखा म्हणे ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 बावरलें मन करीं धांवा धावी । यांतुनी सोडवीं देवराया ॥१॥

लागलासे चाळा काय करूं आतां । नावरे वारितां अनावर ॥२॥

तुमचें लिगाड तुम्हींच वारावें । आम्हांसी काढावें यांतोनियां ॥३॥

चोखा म्हणे तरीच जीवा होय सुख । नका आतां दु:ख दाऊं देवा ॥४॥

  - संत चोखामेळा