एकदा कॉलेजचे काही मित्र अनेक वर्षानंतर भेटतात.

.

ते सर्वजण आपल्या करियर मध्ये खूप चांगले कार्य करत असतात आणि भरपूर पैसे कमावत असतात.

.

एकमेकांशी बोलत असतांना खूप वेळेनंतर ते त्यांच्या कॉलेजचे सर्वांत आवडते प्रोफेसर यांना भेटण्याचे ठरवतात.

.

प्रोफेसरांच्या घरी गेल्यानंतर ते प्रोफेसर त्या सर्वांचे स्वागत करतात आणि सर्वांना त्यांच्या करियरबद्दल विचारतात.

.

हळुहळूगप्पा रंगतात आणि त्यादरम्यान ते जीवनात येणाऱ्‍या अडचणी आणि कामात येणारा तणाव याविषयी चर्चा करतात.

.

सर्वजण या मुद्दयाशी सहमत असतात की,जरी आपण आर्थिक स्थितीने मजबूत असलो तरी पण आपण पुर्वीच्या आयुष्यासारखे आता सुखी नाही.

.

ते प्रोफेसर सर्वांचे बोलणे खूप लक्ष देऊन ऐकत असतात...

.

आणि मग ते अचानक किचनमध्ये जातात आणि थोड्या वेळाने परतल्यावर सर्वांना म्हणतात की,

.

मी सर्वांसाठी कॉफी आणली आहे पण तुम्ही किचनमध्ये जाऊन एक-एक कप स्वतःसाठी घेऊन या...

.

सर्वजण किचनमध्ये जातात.तिथे अनेक प्रकारचे कप असतात.

.

आपल्या आवडीप्रमाणे ते सर्वजण कप घेऊन येतात.

.

मग ते प्रोफेसर कॉफी येतात आणि म्हणतात की,

.

"तुम्ही सर्वांनी  जो कप किंमतीने महाग आहे तोच चांगला आहे  म्हणून निवडला.... आणि.जे कप साधारण आहेत त्या कपांकडे तुम्ही लक्षच दिले नाही.

.

जेव्हा एकीकडे आपण स्वतःसाठी चांगली इच्छा मनात ठेवतो तर दुसरीकडे हीच इच्छा आपल्या जीवनात अडचणी आणि तणाव आणत असते.

.

हे तर निश्चित आहे की,

कॉफीच्या क्वालिटी मध्ये कोणताही बदल होणार नाही.हा तर एक प्रकार आहे की,ज्याच्या माध्यमामधुन आपण कॉफी पित असतो.

.

तुमची खरी इच्छा कॉफी पिण्याची होती,

कपाची नाही.

तरीपण सर्वांनी महागातले महागच कप निवडले.

आणि आपला कप निवडल्या नंतर तुम्ही

दुसऱ्‍यांच्या कपाकडेच लक्ष दिले.

.

सर्वांनी जरी कोणतेही कप निवडले असते तरी कॉफीची चव बदलली नसती ,ती एकच रहाते !

.

तात्पर्य— आपले जीवन हे कॉफीसारखेच आहे.

....आपली नोकरी,पैसा व परिस्थिती हे सर्व वरवरचे कपांसारखे फक्त जीवन जगण्याचे साधने आहेत खरं जीवन नाही.

.

म्हणून चांगल्या कॉफीची चिंता करा...भारी कपाची नाही.

.

जगातील सर्वांत सुखी माणसे ती नसतात ज्यांच्याकडे सर्व काही इतरांपेक्षा अधिक चांगलं असतं ......तर...... ते सुखी असतात की जे त्यांच्याकडे असलेल्या प्रत्येक गोष्टीचा चांगला उपयोग करतात व आहे त्यामध्ये आनंदी रहातात...!

.

म्हणून साधेपणाने जगा.

सर्वांशी प्रेमाने वागा.

सर्वांची काळजी घ्या.

सर्वांशी नेहमी संपर्कात रहा व शक्य असल्यास प्रत्येक्ष भेटा

शासन निर्णय

शासन :- मांजराला तिखट खायला लावायचे आहे.....
तत्काळ प्रस्ताव सादर करावा.

तहसील :- मांजराची मानगूट पकडून त्याचे तोंड उघडून त्यात तिखट कोंबायचे, की झाले.😀..

शासन :- याला म्हणतात "जबरदस्ती"

उपविभाग :- माशाच्या पोटात तिखट घालून तो मासा मांजराला खायला लावायचा, हे उचित होईल असे वाटते. 😀

शासन :- याला म्हणतात "फसवणूक"

सर्कल :- प्रथम विहित निविदा प्रक्रियेद्वारे उत्तम गुणवत्तेचे तिखट उपलब्ध करून घ्यावे. नंतर ते भरपूर प्रमाणात मांजराच्या शेपटीला चोळावे. काही कालावधी नंतर त्याच्या शेपटीची आग होऊ लागेल व मांजर स्वेच्छेने शेपटी चाटण्याचा विकल्प सादर करील......

शासन :- याला म्हणतात " शासन निर्णय".

ClBIL SCORE काय असतो

*सिबील स्कोर काय प्रकरण आहे ?*

बघा मुळात माणसांच्या दोन प्रकारच्या सवयी असतात .


1) पै पै गोळा करून ठेवतील ( Depositing Habit) 


2) दुसऱ्या कडून घेतलेली पै न पै परत करतील ( Repayment Habit) 


या दोन्ही गोष्टींचा एकमेकांशी अजिबात संबंध नाही .


पूर्वी लोक काय करायचे कि पन्नास बँकातून लोन काढायचे , एका बँकेला दुसऱ्या बँकेचा पत्ता नसायचा .


जे काही डॉक्युमेंट आवश्यक असायचे ते म्हणजे नो ड्युज सर्टीफिकेट .


आत्ता हा प्रॉब्लेम मोठा व्हायचा म्हणून 


या कंपनीची स्थापना झाली Aug 2000 मध्ये .


*Credit Information Bureau Ltd.*


 या कंपनीची  स्थापना झाली.


आज या कंपनीचे नाव *TransUnion CIBIL Ltd* असे आहे.


ही कंपनी भारतातल्या सर्वच लहान मोठ्या बँका , वित्तीय संस्थांशी जोडली गेलेली आहे.


आणि यावर *RBI* ची मॉनीटरींग आहे.


समजा आपण बँकेत गेलो , आणि कर्जासाठी अर्ज दिला.


तर बँक म्हणते दोन,तीन दिवसांनी या ! 


आता या दोन तीन दिवसात बँक नक्की काय करते ? 


तर सर्वात अगोदर ती त्या व्यक्तीचा *CIBIL* रिपोर्ट मागावते.


आणि त्याची पेमेंट हिस्टरी, तसेच त्याचा *CIBIL* स्कोर चेक करते ? 


जसं एखादा बाप आपली पोरगी देण्याअगोदर , नवऱ्या मुलाची सगळी हिस्टरी चेक करतो तसंच आहे हे़. 


CIBIL स्कोर हा 


300- - - -- - - ते -- -- -- --900 


मध्ये मोजला जातो.


जर आपला स्कोर 750 ते 900 दरम्यान असेल तर आपल्याला लोन लगेच मिळेल.


पण जर स्कोर 650 च्या खाली असेल तर मात्र बँक म्हणते तुमचा CIBIL स्कोर नीट करून आणा ! 


कर्ज मिळतच नाही.


म्हणजे समजलं ! 


कि बँका कर्ज  देणे का नाकारतात ? 


तर CIBIL Score नीट नसतो.


*CIBIL Score कमी का होतो ?*


1) कर्जाचा EMl वेळेवर न भरणे.


2) कर्जाची परतफेडच न करणे.


3) चेक बाऊन्स होणे 


4) क्रेडीट कार्डची पूर्ण लिमिट संपेपर्यंत वापरणे 


5) स्वतःवर असणारे कर्ज *NPA* मध्ये जाऊ देणे 


6) सतत वेगवेगळ्या बँकामधे कर्जासाठी अप्लाय करत रहाणे.


यामुळे *CIBIL score* वर वाईट परिणाम होतात.


बघा , मुळात बँकाचे बोर्ड बाहेरून जरी वेगवेगळे दिसत असले तरी, शेवटी आतून त्या एकच असतात, त्यामुळे त्या त्यांच्या कडील प्रत्येक ग्राहकाची माहिती स्वतः हून CIBIL ला कळवतात आणि तिथुन मग कोणतीही बँक ती माहिती चेक करू शकते.


याचा अर्थ असा कि , आजच्या या डिजिटल युगात आपण  बँकांना मूर्ख बनवू शकत नाही


बघा मुळात बँकाचा मेन व्यवसायच लोन देणे हा आहे , पण लोन अमाऊंट  योग्य रित्या परत येईल का नाही याची खात्री बँक करत असते.


तर मग कसं काय करावं कि ज्यामुळे CIBIL Score सुधारेल ?


1) *EMI* वेळेवर भरा , चुकवू नका किंवा उशीर करू नका.


2) कोणत्याच बँकेचे कर्ज बुडवू नका ( ही तर सगळ्यात वाईट गोष्ट ) 


3) Home Loan , vehicle Loan , Education Loan , personal Loan कसंही लोन असू दया , त्याचे हप्ते वेळेवरच गेले पाहिजेत , ही शिस्त सांभाळा.


4) एखादी information बँकेकडून चुकीची गेली , समजा आपण 14 तारखेला हप्ता भरलाय पण बँकेने 16 तारखेत जमा केला , तरी तो दुरुस्त करून घ्या.


5) उद्या जर लोनची आवश्यकता भासणार आहे , तर सगळी जुनी कर्जे फेडून टाका ! त्याच्या शिवाय पर्याय नाही.


6) क्रेडीट कार्ड ची लिमीट समजा एक लाख रुपये आहे . तर पूर्ण लिमिट संपेपर्यंत कधीच वापरू नका , असे करून आपण स्वतःला Risky कस्टमर सिद्ध करत असतो त्यामुळे 30% पर्यंतच क्रेडीट कार्ड वापरा.


CIBIL स्कोर निव्वळच कमी असणे  म्हणजे , आजपर्यंत आपण कधीही बँकींग लोन  सिस्टीमचा वापरच केला नाही असं दाखवते.


या मध्ये 


NA - No Activity.


NH - No History. 


असे पर्याय दिसू शकतात .

*दोन शब्द जगण्याविषयी* 🕊

कुणाला आपला कंटाळा येईल 

इतकं जवळ जाऊ नये


चांगुलपणाचे ओझे वाटेल

इतके चांगले वागू नये


कुणाला गरज नसेल आपली

तिथे रेंगाळत राहू नये


नशीबाने जुळलेली नाती जपावी 

पण स्वतःहून तोडू नये


गोड बोलणे गोड वागणे

कुणास अवघड वाटू नये


जवळपणाचे बंधन होईल

इतके जवळचे होऊच नये


सहजच विसरून जावे सारे

सल मनात जपू नये


नकोसे होऊ आपण

इतके आयुष्य जगूच नये


हवे हवेसे असतो तेव्हाच

पटकन दूर निघून जावे

आपले नाव दुस ऱ्याच्या ओठी

राहील इतकेच करून जावे.


*कारण*

जीवनाच्या वाटेवर 

साथ देतात,

मात करतात,

हात देतात,

घात करतात,

ती ही असतात..... *माणसं !*


संधी देतात,

संधी साधतात,

आदर करतात,

भाव खातात

ती ही असतात..... *माणसं !*


वेडं लावतात, 

वेडं ही करतात,

घास भरवतात,

घास हिरावतात

ती ही असतात..... *माणसं !*


पाठीशी असतात, 

पाठ फिरवतात,

वाट दाखवतात , 

वाट लावतात

ती ही असतात..... *माणसं !*


शब्द पाळतात, 

शब्द फिरवतात,

गळ्यात पडतात, 

गळा कापतात

ती ही असतात ...... *माणसं !*


दूर राहतात, 

तरी जवळचीच वाटतात,

जवळ राहून देखील, 

परक्यासारखी वागतात

ती ही असतात ...... *माणसं !*


नाना प्रकारची अशी 

नाना माणसं,

ओळखायची कशी 

*सारी असतात आपलीच माणसं !*🙏

 मुलगा – बाबा, आई कुठे गेली आहे.?


वडील – ईश्वरीय रचना फेरफार केंद्रात.!


मुलगा –  सत्संगाशी संबंधित काही विषय आहे का.?


वडील – नाही, ब्यूटीपार्लर आहे.!


😆😆

उसळ-चपाती: - भीमसेन जोशी

*एकदा भीमसेन जोशी (अण्णा)  गाण्याच्या मैफलीसाठी गुलबर्ग्यात गेले होते. ते आटपून अण्णांची गाडी परतीच्या प्रवासात होती. रात्रीची दोनची वेळ असेल. गाडी चालवता चालवता अण्णांनी मुख्य रस्ता सोडला आणि एका आडगावाच्या वाटेला लागले. साथीदारांना कळेचना की हे कुठे चाललेत.*


*तेवढ्यात अण्णा म्हणाले, "आमचे एक गुरुजी इथून जवळच राहतात. आता अनायसे या वाटेनं चाललोच आहोत तर त्यांना भेटू या..!"*


*रात्री दोनची वेळ असल्यामुळे गावात सामसूम होती. थोड्या वेळाने एका अंधार्‍या खोपटापुढे अण्णांची गाडी उभी राहिली.. मंडळी गाडीतून उतरली.*


*अण्णांनी खोपटाचं दार ठोठावलं. एका वयस्कर बाईनं दार उघडलं. चिमणी मोठी केली आणि खोपटात प्रकाश पसरला. खाटेवर एक वयस्कर गृहस्थ पहुडला होता. त्याचं नाव रामण्णा..!*


*अण्णा त्यांच्यापाशी गेले आणि त्यांना हात देऊन बसतं केलं.. अण्णा म्हणाले, 'काय, कसं काय? ओळखलंत का? बर्‍याच दिवसांनी आलो, अलीकडे वेळच मिळत नाही..' अण्णा कानडीतनं बोलत होते.* 


*रामण्णाही ओळखीचं हसले.. थोड्या गप्पा आणि विचारपूस झाल्यावर  अण्णांनी रामण्णाच्या पायांवर डोकं ठेऊन त्यांना नमस्कार केला आणि खिशातलं २०-२५ हजारांचं बिदागीचं पाकिट त्यांच्या हातात दिलं.. आणि त्यांचा निरोप घेतला..*


*साथीदार मंडळींना हा प्रकार काय आहे, हेच कळेना. तेव्हा अण्णांनीच खुलासा केला -*


*"इथून जवळच्याच एका रेल्वे स्थानकात (होटगीच्या आसपास) एके काळी मी बेवारशी राहायचो. सायडिंगला जे डबे लागत त्यातच झोपायचो. तिथेच रेल्वेच्या थंडगार पाण्याने आंघोळ उरकायचो. खिशात दमडा नव्हता. गाणं शिकण्यासाठी घरातून पळालो होतो. कानडीशिवाय दुसरी कोणतीही भाषा येत नव्हती. भिकारी अवस्थाच होती.*


*स्टेशनच्या बाहेरच तेव्हा हा रामण्णा त्याची हातगाडी लावत असे. मुगाची पातळ उसळ आणि चपात्या तो विकायचा. मस्त वास यायचा त्याच्या गाडीभोवती. मी तिथेच घुटमळायचा.. आमची ओळख झाली. गदगच्या जोशी मास्तरांचा मुलगा. गाणं शिकायचं आहे. इतपत जुजबी ओळख मी त्याला दिली".*


*"उसळ-चपाती पाहिजे काय?", असं  तो मला विचारायचा. माझ्या खिशात दमडा नव्हता.*


*रामण्णा म्हणायचा, "तुला गाणं येतं ना? मग मला म्हणून दाखव. तरच मी तुला खायला देईन. फुकट नाही देणार..!"*


*"घरी माझी आई जी काही कानडी भजनं आणि अभंग गायची, तेवढीच मला गाता येत होती. रामण्णाला दोन भजनं म्हणून दाखवली की तो मला पोटभर खायला द्यायचा..!"*


*"जो पर्यंत त्या स्टेशनात मुक्काम ठोकून होतो, तोपर्यंत मला रामण्णा खायला द्यायचा. पण फुकट कधीही नाही.*


*रामण्णा म्हणायचा, "तुला गाणं येतं ना? मग कशाला उगाच चिंता करतोस पोटाची ?"*


*रामण्णाचा निरोप घेऊन गाडी पुन्हा परतीच्या वाटेवर भरधाव वेगाने निघाली होती.. साथीदार मंडळी गप्प होती.. गाडीमध्ये शांतता होती. धीरगंभीर चेहेर्‍याचे स्वरभास्कर गाडी चालवत होते..*


*रामण्णाच्या खोपटात भविष्यातला भारतरत्न येऊन मुगाची उसळ आणि चपातीच्या खाल्ल्या अन्नाला नमस्कार करून गेला होता.*

*भाषेची अशीही गंमत*

खूप खटपटी केल्यानंतर बँकेकडून मला एकदाचे लोन मंजूर झालं.

 मॅनेजरनं डीडी हातात धरून माझ्यापुढं हात केला.


मी डीडी घेताना कृतज्ञतेनं आभार मानत  त्यांना म्हटलं: "तुमचे हे ऋण मी कधीच फेडू शकणार नाही."


झाले, माझ्या हातातला डीडी त्यानं चक्क हिसकावून घेतला !


😂