पाठीवर बाहुलीच्या

पाठीवर बाहुलीच्या
चांदणीचा शर
गोर्या मुलीसाठी आला
काळा घोडेस्वार …..

प्राक्तनाच्या घळीमध्ये
पावसाचे पाणी
अंधारात घोड्यालाही
ओळखले कोणी?

पुरूषाच्या पुढे आली
हिला चढे माज
चार बाया मिळूनिया
काढा हिची लाज

न्हाऊनीया केस ओले
दारामंदी आली
खुंटीवर टांगलेली
चोळी चोरी गेली

जोडव्याच्या जोडालाही
डोह घाली धाक
कुंकवाच्या करंड्यात
बाभळीची राख

पाठीमागे उभा त्याचे
दिसेल का रूप?
आरशाच्या शापानेही
आलिंगन पाप

रानझरा ओळखीचा
तहानेची बोली
कात टाकलेला साप
पाचोळ्याच्या खाली


कवी  - ग्रेस

ही माझी प्रीत निराळी

ही माझी प्रीत निराळी
संध्येचे शामल पाणी
दु: खाच्या दंतकथेला
डोहातून बुडवून आणी

हाताने दान कराया
पोकळीत भरला रंग
तृष्णेचे तीर्थ उचलतो
रतीरंगातील नि: संग

शपथेवर मज आवडती
गाईचे डोळे व्याकूळ
घनगंभीर जलधीचेही
असणार कुठेतरी मूळ

आकाश भाकिते माझी
नक्षत्र ओळ ही दंग
देठास तोडतानाही
रडले न फूलांचे अंग

सवयीचा परिसर इवला
घे कुशीत शिंदळवारा
देहाची वितळण सारी
सोन्याहून लख्ख शहारा

तू खिन्न कशाने होशी
या अपूर्व संध्याकाळी
स्तनभाराने हृदयाला कधी
दुखविल का वनमाळी


कवी - ग्रेस

वाट

तू येशील म्हणून मी वाट पहातो आहे,
ती ही अशा कातर वेळी,

उदाच्या नादलहरी सारख्या
संधी प्रकाशात…

माझी सर्व कंपने इवल्याशा ओंजळीत
जमा होतात….

अशा वेळी वाटेकडे पाहाणे ,
सर्व आयुष्य पाठीशी बांधून एका सूक्ष्म
लकेरीत तरंगत जाणे;
जसे काळोखातही ऎकू यावे दूरच्या
झऱ्याचे वहाणे….

मी पहतो झाडांकडे , पहाडांकडे,
तू येशील म्हणून अज्ञाताच्या पारावरती
एक नसलेली पणती लावून देतो…..

आणि आई नसलेल्या पोरासारखे हे माझे
शहाणे डोळे, हलकेच सोडून देतो
नदीच्या प्रवाहात…


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

पांढर्‍या शुभ्र हत्तींचा

पांढर्‍या शुभ्र हत्तींचा , रानातून कळप निघाला
संपूर्ण गर्द शोकाच्या गर्तेतही मिसळून गेला

त्या गुढ उतरत्या मशिदी , पक्ष्यांनी गजबजलेल्या
कल्लोळ पिसांचा उडत्या पंखात लपेटुन बुडाल्या

पांढर्‍या शुभ्र हत्तींनी मग दोंगर उचलून धरले,
अन् तसे काळजा खाली अस्तींचे झुंबर फुटले

पांढरे शुभ्र हत्ती , अंधारबनातून गेले,
ते जिथे थांबले होते, ते वृक्षही पांढरे झाले


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - संध्याकाळच्या कविता

मांडणी

दु:खभोर संधिकाल सूर्यबिम्ब सागरात
रंग केशरातला जळे हवेत, गारव्यात

नभात चांदणी सले हले दिठीत चंद्रही,
वृत्तभार शब्दही फुलातला सुगंधही

गाव चार पाउलेच पार देउळातले,
कृतज्ञ सांजवातीला सुजाण सत्य पावले!

झाड झाड पाखरात, पाखरात दंग झाड,
झर्‍यात विर्घळे जसा सच्छिद्र दूरचा पहाड.

एक हाक एक धाक एक मृत्युचा निनाद
स्वप्न सांधती तुझे जुने नवे तुझे प्रवाद...

राहुटीत या इथे समुद्र सर्व झाकतो,
अलौकिकात सांडतो नि लौकिकात मांडतो...

निळी सुदीर्घ शांतता तुझ्यातलीच आर्तता
तुझ्या कुशीत जन्मते तुझी जुनीच देवता...

शिल्प हेच देखणे तुझ्याच अस्थी तासणे
तुझ्या नभातलेच दे मला विदग्ध चांदणे....


कवी - ग्रेस

मनातलं काही

मनातलं काही कागदावर यावं
असं काही लिहावं
जे परत फिरुनी मनातंच भिनावं

मनातलं काही ओठांवरही यावं
बोल असे उमटावे
जसे मातीत ओल्या अंकुर नवे रुजावे

मनातले काही डोळ्यांतही उतरावे
भाव काही असे दाटावेत
की त्यात सारे विरघळुन जावे

मनातलं काही मनावरही घ्यावं
मनासारखं सारं होऊ दयावं
आणि आपण फक्त पहात रहावं


कवि - कविकुमार

समुद्राला पाहून

त्या समुद्राला पाहून अस वाटत,
कि त्यातच जाऊन रहाव...
लाटांन बरोबर मैत्री करून,
त्यांच्याच बरोबर फिरावं...
दिसला एखादा किनारा,
... तर त्याला जाऊन धड्काव ...
अन त्या किनार्याला पाहून,
शांत पणे परतावं...

मावळता तो सूर्य, रोज जवळून पहाव..
काळोख्या राती,
ते टीम टीमते चांदणे पाहून हसावं...
वादळी पाऊसात,
बेचन झालले मन उफाणून शांत कराव...
अन तिझ्याच शोधात जग भर...
एक लाट म्हणून फिरव...

खरच...
त्या समुद्राला पाहून अस वाटत,
कि त्यातच...
एक लाट म्हणून जगाव,
अन कोणाच्या हि नकळत,
त्यातच संपून जाव...
त्यातच संपून जाव...


कवि - ह्रषिकेश व्हटकर..