पावसाच्या काय मनात ग.....

उन्हे उलटता, सांजवेळी,,,श्रावण ओल्या घनात ग
दाटून आले आभाळ सारे...पावसाच्या काय मनात ग...


रिमझिम रिमझिम झिरमिरती...इवलेइवले तुषार ग...
हळूच मागून खोडी काढी ...वारा किती हुशार ग...

उघडीप झाली मेघाआडूनी...तळ्यात चमचम बिंब ग...
तिरिप कोवळी पिवळीपिवळी...पानांत टपटप थेंब ग...

श्रावण सा-या चराचरांत...नवचैतन्याचा पूर ग
अलगद जैसे मनात कोणी...छेडत राही सूर ग...


कवयत्री  - अनुराधा म्हापणकर

प्यारे

दगडाला देव मानून
नका तोडू अकलेचे तारे |
माणसातला देव जाणा,
ओसांडतील प्रेम झरे ॥

स्वार्थ अन् हव्यासाने,
माणूसपण विसरले सारे |
आयुष्याचा अटळ अंत
का विसरलास प्यारे ?

माणूसकीचा झरा आटला,
सद्गुणांचा कंठ दाटला |
बेईमानी आणि क्रुरतेत,
मानव नखशिखांत माखला ॥

दुष्कृत्याचे जाळे विणता,
दुर्गुणांचा मंत्र तू जपला |
सद्गुणांची झालर ओढता,
बेईमानीचा कळस गाठला ॥

केसाने गळा कापताना,
इमानीचा बुरखा झाकला |
जैसी करणी वैसी भरणी कळली,
परी तू नाही वाकला ॥


कवी - अनिल शिंदे

अबोल तू ही अबोल मी ही

नात्यांमधले बंध अनामिक
मला उमजले असे अचानक

तटस्थ जरी तू या वळणावर
परतुनी येशील नकळत अवचित,

अभिसारीका तुझ्या मनीची
व्हावे मीच ही आस जीवाची

दूर उभा तू सागर तीरी
तरंग उठता का वळून पाहशी,

तुला ही कळले बंध मनाचे
नाते आपुले युगायुगाचे

अबोल तू ही अबोल मी ही
तरीही घडले लोभस काही,

अशीच असते का रे प्रिती
अमूर्त, निरामय तरी युगांती

तुला उमजले मला ही कळले
शब्दाविण हे बंध अनामिक

अशीच राहो प्रित चिरंतन
भूलोकी या अनंत अविरत...


कवियत्री - अंजली राणे वाडे

माझ्या खिशातला मोर

माझ्याजवळ,
माझ्या खिशात
नेहमी एक मोर असतो
पण माझ्या खिशातला हा मोर
साधासुधा मोर नाही.

कधीमधी उदासलं
किंवा मनावर काळे ढग दाटून आले
की हा शिकवलेला मोर
खिशातून आपोआप बाहेर येतो,
देहभर पिसारा फुलवतो अन नाचतो..
मनसोक्त...मनमुराद.

त्याला नाचताना पाहून
मुसळधार पाऊस पडतो,
उदास काळे ढग निघून जातात
अन माझं मन
पुन्हा शुभ्र होतं...निरभ्र होतं

एक गंमत सांगू?
असाच एक मनकवडा मोर
तुमच्याही खिशात आहे:
फक्त तुम्ही,
त्याला नाचणं शिकवायला हवं !


कवी - प्रशांत असनारे

छोटीसी आशा

झाली तयारी पुर्ण?
तुझा चाकू कुठाय?
हा असा बोथट का?
नीट धार करुन घे-
टेकताच रक्त आलं पाहीजे!

तुझं पिस्तूल व्यवस्थित आहे ना?
साफ केलं?
ठीक आहे,
मग आता लोड करुन ठेव.

तुझा हा वस्तरा असा का?
जुना वाटतोय;
नवीन घे.
उगाच रिस्क नको!
आणि...

...आणि हे काय?
एवढी जय्यत तयारी सुरु असताना
हा कोण मूर्ख
माउथऑर्गन वाजवतोय?

असू दे! असू दे!!
तोही खिशात असू दे.
कुणी सांगावं-
कदाचित तोच उपयोगी पडेल!


कवी - प्रशांत असनारे

सुख बोलत नाही

सुख बोलत नाही;
ते कणाकणातून फक्त झिरपत राहतं
कडेकपारीतून ठिबकणा-या सहस्त्रधारेसारखं
फेसाळत्या दुधासारखं ते जिवणीच्या कडेकडेनं सांडत असतं.
तीराला बिलगणा-या फेसासारखं ते नाच-या डोळ्यांतून खेळत असतं.
सुख बोलत नाही;
बोलू शकतही नाही.
आभाळाला ओढून घेणा-या सरोवरासारखं
ते जीवाला स्वत:त ओढून घेतं, लपेटून घेतं.
—- निरोपाच्या थरथरत्या क्षणी बोलू पाहतं ते सुखच असतं
तेव्हाही त्याची भाषा असते हुंकाराची, खुणेची,
डोळ्यांत साकळलेल्या आसवांची
सुख बोलत नाही;
बोलू शकतही नाही.
ते असतं…. फक्त असतं.


कवयित्रि  - अनुराधा पाटील

आपणच आपल्याला

आपणच आपल्याला लिहलेली
पत्रं वाचता वाचता
ओले होणारे डोळे पुसून
फडफडू द्यावित वा~यावर पानं....

थोडसं हसून आपणच आपल्याला
सांगावी कधीतरी एखादी गोष्ट
आपणच गावं आपल्यासाठी
रिमझिमत्या स्वरांच एखादं गाणं.......

आपणच जपावेत मनात;
वा~यावर झुलणारे गवताचे तुरे
एखादी धावणारी पायवाट, अन्
जपावेत काही नसलेले भास्......

जिथं आपल्यासाठी फुलं उमलतील
अशी जागा सगळ्यानाच सापडत नाही
मनाच्या कडेनं लावलेल्या झाडांना
आपणच द्यावेत थोडेसे श्वास........


कवियत्री - अनुराधा पाटील