गुरुजी : बंडू, दोनमधून दोन घालवले तर किती शिल्लक राहिले.
बंड्या  : मी समजलो नाही सर.
गुरुजी : असं समज, तुझं जेवणाचं ताट वाढलं आहे. त्यात दोन चपात्या आहेत. दोन्ही चपात्या तू खाऊन टाकल्या, तर ताटात काय उरलं?
बंड्या  : थोडी भाजी आणि थोडे वरण.

"च्या..याला नेम चुकला..."

एकदा एक मुलगा जंगलात बेचकी नी नेमधरून पक्षी उडवत असतो. तर त्याचा नेम लागत नाही आणि तो बोलतो,
"च्या..याला नेम चुकला.."
तर तिथे बसलेला एक साधू त्याला बोलतो की,
"बेटा असा नाही बोलायचा,हे अप्शब्द आहेत, लहान मुलांनी असा नाही वागायचे".
त्यानंतर परत तो मुलगा नेम लावतो आणि त्याचा नेम चुकतो आणि तो परत बोलतो,
"च्या..याला नेम चुकला.."..
हे तो साधू परत ऐकतो आणि परत त्याला तेच समजवतो... तरीही तो मुलगा ऐकत नाही आणि तिसररयांदा सुद्धा परत तसेच करतो,
"च्या..याला नेम चुकला.."
आता तो साधू भडकतो आणि त्या मुलाला शाप देतो.."
होईल आणि आकाशातुन एक वीज येऊन तुझ्या अंगावर पडेल."
साधू महाराजांनी बोल्या प्रमाणे आकाशात विजांचा कडकडाट होतो आणि एक वीज येऊन त्या मुलाच्या ऐवजी चुकुन त्या साधू वर पडते...
त्याच बरोबर आकाशातुन एक आवाज़ येतो ..
.
.
"च्या..याला नेम चुकला..."

आई - हे देवा मुलगा दे... ... ...
बाप: हे देवा मुलगी दे... ... ... ...
वारंवार हे ऐकून देव क्रोधीत झाले आणि म्हणाले... ... ... ... 'शांत बसा, कन्फ्यूज करू नका ...नाही तर असे आउटपुट देईल की तुम्ही आयुष्यभर   रडत राहाल आणि तो टाळ्या वाजवत राहील...

‘फक्त दुचाकी वाहनाकरिता पार्किंग’

संता रस्त्याच्या कडेला कारचे चाक काढत होता, एवढय़ात बंता तेथे आला-
बंता : काय रे, गाडीचं चाक का काढतो आहेस?
संता : फालतू प्रश्न विचारण्यापेक्षा मला मदत का करत नाहीस? आणखी एक चाक काढायचं बाकी आहे. समोरचा बोर्ड बघ.
बंताने समोर बोर्डाकडे बघितले त्यावर लिहिले होते- ‘फक्त दुचाकी वाहनाकरिता पार्किंग’

पिपाणी आणि ड्रम

‘‘हॅलो! कोण?’’
‘‘मी गोंविदराव बारमुते, तुमचा शेजारी’’
‘‘हं, बोला’’
 ‘‘आहो बोला काय? तुमच्या चिरंजीवाना तुम्ही पिपाणी आणून दिलीत. दिवसभर फुंकत बसतो. कान किटले ना अगदी, त्याला एखादी वेळ ठरवून द्या ना!’’
‘‘नाही दिली तर काय करणार’’
‘‘काय करणार? मी माझ्या बंडूला ड्रम आणून देईन’’

राजसा, आता

राजसा,
आता
कुणाची चोरी !

जरासा थांब
सख्या, तू सांब
उमा मी गोरी !

कशाची लाज:
बुडाली आज
जगाची थोरी

कशाची रीत
उफळली प्रीत
करीत शिरजोरी

धरू ये फेर
इथे चौफेर
हवा ही भोरी


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

ती कळी आणि ती साखळी

फुलून हसताच तूला मी दिली नवी कळी
खुडून एक एक तू झुगारलीस पाकळी
कितीतरी जपून मी दुवा दुवाच जोडला
करून घाव तू मधे दुभंगलीस साखळी

सुरंग कोवळी कळी, कशी जुळेल ती पुन्हा?
जुळेल एकदा, तरी कशी फुलेल, सांग ना?
दुवा दुभंगलास तू, कसा मी अभंग करु?
पुन्हा अखंड साखळी कशी जुळेल, साजणा!

विशीर्ण, जीर्ण पाकळ्या तशाच वेचते पिशी
दुभंग साखळी तरी जपून ठेवते अशी
कळी तशीच साखळी विलोकते पुनःपुन्हा
पुसून ऊन आसवे विसावंते कशीबशी


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ