कवणावरी आतां देऊं हें दूषण । माझें मज भूषण गोड लागे ॥१॥
गुंतलासे मीन विषयाचें गळीं । तैसा तळमळी जीव माझा ॥२॥
गुंतला हरिण जळाचिया आशा । तो गळां पडे फांसा काळपाश ॥३॥
वारितां वारेना सारितां सारेना । कितीसा उगाणा करूं आतां ॥४॥
चोखा म्हणे ऐसा पडलों प्रवाहीं । बुडतसों डोहीं भवाचिया ॥५॥
- संत चोखामेळा
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा