मांडणी

दु:खभोर संधिकाल सूर्यबिम्ब सागरात
रंग केशरातला जळे हवेत, गारव्यात

नभात चांदणी सले हले दिठीत चंद्रही,
वृत्तभार शब्दही फुलातला सुगंधही

गाव चार पाउलेच पार देउळातले,
कृतज्ञ सांजवातीला सुजाण सत्य पावले!

झाड झाड पाखरात, पाखरात दंग झाड,
झर्‍यात विर्घळे जसा सच्छिद्र दूरचा पहाड.

एक हाक एक धाक एक मृत्युचा निनाद
स्वप्न सांधती तुझे जुने नवे तुझे प्रवाद...

राहुटीत या इथे समुद्र सर्व झाकतो,
अलौकिकात सांडतो नि लौकिकात मांडतो...

निळी सुदीर्घ शांतता तुझ्यातलीच आर्तता
तुझ्या कुशीत जन्मते तुझी जुनीच देवता...

शिल्प हेच देखणे तुझ्याच अस्थी तासणे
तुझ्या नभातलेच दे मला विदग्ध चांदणे....


कवी - ग्रेस

मनातलं काही

मनातलं काही कागदावर यावं
असं काही लिहावं
जे परत फिरुनी मनातंच भिनावं

मनातलं काही ओठांवरही यावं
बोल असे उमटावे
जसे मातीत ओल्या अंकुर नवे रुजावे

मनातले काही डोळ्यांतही उतरावे
भाव काही असे दाटावेत
की त्यात सारे विरघळुन जावे

मनातलं काही मनावरही घ्यावं
मनासारखं सारं होऊ दयावं
आणि आपण फक्त पहात रहावं


कवि - कविकुमार

समुद्राला पाहून

त्या समुद्राला पाहून अस वाटत,
कि त्यातच जाऊन रहाव...
लाटांन बरोबर मैत्री करून,
त्यांच्याच बरोबर फिरावं...
दिसला एखादा किनारा,
... तर त्याला जाऊन धड्काव ...
अन त्या किनार्याला पाहून,
शांत पणे परतावं...

मावळता तो सूर्य, रोज जवळून पहाव..
काळोख्या राती,
ते टीम टीमते चांदणे पाहून हसावं...
वादळी पाऊसात,
बेचन झालले मन उफाणून शांत कराव...
अन तिझ्याच शोधात जग भर...
एक लाट म्हणून फिरव...

खरच...
त्या समुद्राला पाहून अस वाटत,
कि त्यातच...
एक लाट म्हणून जगाव,
अन कोणाच्या हि नकळत,
त्यातच संपून जाव...
त्यातच संपून जाव...


कवि - ह्रषिकेश व्हटकर..

माझे पहिले प्रेम

माझे पहिले प्रेम म्हनजे
जनु पोरकटपनाच होता
पन त्या दिवसामधला
त्याचा रंगच भारी होता

प्रेमाच्या त्या वाटेवर
आमची पावले पडत होती
पन त्या वाटेवर तेव्हा
गर्दी थोडी जास्तच होती

पहिल्या वेळेस पाहिले
तेव्हाच ती मनात भरुन गेली
हिच्यापेक्शा दुसरी सुंदर नसेल
अशी शंका येउन गेली

काही दिवसातच दोघांची
नजरानजर झाली
तिच्या एका नजरेने
आमची छाती धडकुन गेली

काही दिवसांनी ही गोष्ट
सगळी कडे पसरत गेली
मित्र म्हने याला अचानक
प्रेमाची हुकी कशी आली ?

रात्र रात्र तिच्या आठवनीत
आम्ही प्रेमपत्रे लिहित होतो
होकार मिळेल की नकार
एवढाच फ़क्त विचार करीत होतो

करुन धाडस जेव्हा तीला
आम्ही प्रेमपत्र दिले
मित्रानी तेव्हा सांगितले
आता तुझे नही खरे

तेव्हा कळले की हीचे आधीच
बाहेर दहा प्रकरन आहेत
मुलांना फ़िरवन्याचे हिचे
तंत्र जुने आहे

आम्हाला आवडलेली रानी
नेहमी दुसरय़ाचीच असते
आमच्या महालात रानीची जागा
नेहमी अशीच खाली असते
गणेश उत्सव संपला आणि बाप्पा कैलास पर्वतावर पोचले
पार्वती मातेनी विचारलं- काय कशी झाली पृथ्वी सहल?
गणपती: "मुझपे एक एहसान करना, कि मुझपे कूच भी एहसान मत करना!"
पार्वती: अरे हे काय बोलतो आहेस?
गणपती: आया रे आया बॊडीगार्ड
... ... रिद्धी सिद्धी: अरे काय हे????
गणपती: १२ महिने मे १२ तरीकेसे... ढिंका चिका ढिंका चिका रे ए ए ए....
शंकर: चायला हल्ली मुलांना कुठे पाठवायची सोयच नाही राह्य्ली..!!!

होता वसंत, होता सुमनात वास बाकी

होता वसंत, होता सुमनात वास बाकी
कोणीच भृंग नव्हता पण आसपास बाकी

येईल परतुनी ती, अद्याप आस बाकी
उरलेत मात्र आता थोडेच श्वास बाकी

का वागलो असा मी? का वागली तशी ती?
हातात फक्त आहे करणे कयास बाकी

ओठांवरी स्मिताची उमटेल खास रेषा
आहे परंतु थोडे होणे उदास बाकी

सुटलेत प्रश्न काही अन्‌ सोडलेत काही
उरला तिचा नि माझा एकच समास बाकी

धुंडाळ नीट माझ्या पश्चात काव्य माझे
असतील काळजाचे अवशेष खास बाकी

अद्याप दूर आहे क्षितिजावरील वस्ती
अद्याप माणसाचा आहे प्रवास बाकी

म्हणुनीच बांधलेली आहेत देवळे की
आहे सहा रिपुंचा हृदयात वास बाकी

होईल नाव मोठे मेल्यावरी तुझेही
आहे मिलिंद सध्या अज्ञातवास बाकी


कवी - मिलिंद फणसे

होता खमंग, होता चकणाहि खास बाकी

 होता खमंग, होता चकणाहि खास बाकी
सारेच टुन्न होती पण आसपास बाकी

जाईन घरकुला मी, अद्याप आस बाकी
उरलेत मात्र आता थोडेच ग्लास बाकी

मी प्यायलो किती ते? उमजे मला न काही
हातात फक्त काजू करणे खलास बाकी!

फुटलेत पेग सारे अन्‌ फोडलेत काही
उरला तिथेच माझा 'रीगल शिवास' बाकी

धुंडाळ नीट डावा पुढला खिसाच माझा
अजूनी असेल तेथे 'चपटीच' खास बाकी

ओठांवरी तिच्याही घनघोर युद्ध भाषा
सांगू तिला कसे मी? करणे कयास बाकी

अद्याप दूर आहे घरचीच वाट माझ्या
अद्याप मारतो हा तोंडास 'वास' बाकी

म्हणुनीच बांधली का 'देशी दुकान धारा'
पिउनी विलायती ही होणेच लास बाकी

आहेच नाव खोटे, मेल्या तरी तुझेही
'रंगा' तुझाच आहे अज्ञातवास बाकी

चतुरंग