पिपाणी आणि ड्रम

‘‘हॅलो! कोण?’’
‘‘मी गोंविदराव बारमुते, तुमचा शेजारी’’
‘‘हं, बोला’’
 ‘‘आहो बोला काय? तुमच्या चिरंजीवाना तुम्ही पिपाणी आणून दिलीत. दिवसभर फुंकत बसतो. कान किटले ना अगदी, त्याला एखादी वेळ ठरवून द्या ना!’’
‘‘नाही दिली तर काय करणार’’
‘‘काय करणार? मी माझ्या बंडूला ड्रम आणून देईन’’

राजसा, आता

राजसा,
आता
कुणाची चोरी !

जरासा थांब
सख्या, तू सांब
उमा मी गोरी !

कशाची लाज:
बुडाली आज
जगाची थोरी

कशाची रीत
उफळली प्रीत
करीत शिरजोरी

धरू ये फेर
इथे चौफेर
हवा ही भोरी


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

ती कळी आणि ती साखळी

फुलून हसताच तूला मी दिली नवी कळी
खुडून एक एक तू झुगारलीस पाकळी
कितीतरी जपून मी दुवा दुवाच जोडला
करून घाव तू मधे दुभंगलीस साखळी

सुरंग कोवळी कळी, कशी जुळेल ती पुन्हा?
जुळेल एकदा, तरी कशी फुलेल, सांग ना?
दुवा दुभंगलास तू, कसा मी अभंग करु?
पुन्हा अखंड साखळी कशी जुळेल, साजणा!

विशीर्ण, जीर्ण पाकळ्या तशाच वेचते पिशी
दुभंग साखळी तरी जपून ठेवते अशी
कळी तशीच साखळी विलोकते पुनःपुन्हा
पुसून ऊन आसवे विसावंते कशीबशी


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

हुरहूर

मी धरुं धिरावा कसा? वखत हा असा
दे मला जरा भरवसा, हरिणपाडसाऽऽ रे!

हरवला सखा सोबती
हुरहुरू बघावं किती?
थरथरुन किती मी भिले बघून हा ससाऽऽ रे!

ही समदी शेती सुनी
भवताली नाही कुणी
मग फिरुं कशी मी अशी नवी राजसाऽऽ रे!

नवतीत शोक आगळा
बघ, भरुन आला गळा
आतले कुणाला पुसू मुक्या दशदिशाऽऽ रे!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

ओढ

स्वार्थसंगर हा म्हणा अथवा म्हणा व्यवहार की
चालली हिरहीर अन किरकीर ही तर सारखी
ओरडो विव्हळो कुणी तुडवून या पतितांस हे
धावतात पुढे पुढे सगळे करून धकाधकी

येथल्या मुलखात मी तर एक वाटसरु नवा
मानवेल कशी मला पण येथली जहरी हवा?
स्नेहशून्यच लोक हे सलगी करु भलती कशी?
देश हा परका इथे ममतेस मोबदला हवा

चाललो इकडून मी तिकडे असाच किती तरी
शेवटी पण ही कधी सरणार सांग मुशाफिरी!
एक आपुलकी हवी, असला नको परकेपणा
लागली हुरहूर रे, पण पोहचेन कधी घरी?


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

फार नको वाकू

फार नको वाकू
जरी उंच बांधा
फार नको झाकू
तुझा गौर खांदा

दोन निळे डोळे
तुझे फार फंदी,
साज तुझा आहे
जुईचा सुगंधी

चित्त मऊ माझे
जशी रानकाळी
धुंद तुझी आहे
नदी पावसाळी

श्वास तुझे माझे
जसा रानवारा
प्रीत तुझी माझी
जसा सांजतारा


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

नेमके परत जाताना

भेटताच, मी हासते जुई सारखी :
राहतेच तरीही त्यांची ती नजर जरा पारखी

मी पुन्हा पुन्हा सारखी पाहते, गडे !
ते परंतू, बाई, डोळे वळवितात, दुसरीकडे !

मी पुसले काही तरी नवे अन जुने
तेवढेच चोरावाणी चुकवितात गऽ बोलणे !

का सदाकदा धरतात अबोला असे ?
सारखे, तरी इतरांशी बोलतात, बाई, कसे ?

छे ! कसा सहू मी असा दुरावा मुका ?
चांगलेच सारे सारे, वाईट फक्त मीच का?

मग, दूर मुक्याने बसून बघते जरी,
नेमके परत जाताना हसतात कशाला तरी ?


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ