नेमके परत जाताना

भेटताच, मी हासते जुई सारखी :
राहतेच तरीही त्यांची ती नजर जरा पारखी

मी पुन्हा पुन्हा सारखी पाहते, गडे !
ते परंतू, बाई, डोळे वळवितात, दुसरीकडे !

मी पुसले काही तरी नवे अन जुने
तेवढेच चोरावाणी चुकवितात गऽ बोलणे !

का सदाकदा धरतात अबोला असे ?
सारखे, तरी इतरांशी बोलतात, बाई, कसे ?

छे ! कसा सहू मी असा दुरावा मुका ?
चांगलेच सारे सारे, वाईट फक्त मीच का?

मग, दूर मुक्याने बसून बघते जरी,
नेमके परत जाताना हसतात कशाला तरी ?


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ