मारवाड्याच्या घरी त्याचा एक सिंधी मित्र गेला.

मारवाड्याने विचारलं, "तू चहात साखर किती घेतोस?"

सिंधी म्हणाला, "हॉटेलात गेलो तर 3 चमचे, दुसऱ्याच्या घरी गेलो तर 2 चमचे, मित्राकडे गेलो तर 1 चमचा आणि माझ्या घरी प्यायलो तर साखरेशिवाय!"

मारवाडी लगेच म्हणाला, "एवढा हिशोब नको ठेऊस मित्रा, हे तुझंच घर आहे, असं समज!"

 मी विरार लोकलमधे दादरला चढल्यापासून उभा आहे. आता गाडी वसईला पोहोचते आहे. 

चौथ्या सीटवर बसलेल्या इसमाला मी दादरलाच विचारले होते, "आप उठनेवाले है क्या?". 

तो "हां" म्हणाला होता पण अजून उठलेला नाहीये.

गाडीने भायंदर सोडल्यावर मी प्रचंड संतापाने त्याला म्हटले, "आप उठनेवाले थे ना?"

तो "हां" म्हणाला आणि सीटखाली ढकललेली सुगंधी उटण्याची पिशवी काढत म्हणाला, "*कितना पॅकेट चाहिये*?" 

एक झाड

एक झाड कमरेमध्ये वाकलेल
पक्षी मोजता-मोजता हिशोब चुकलेल
मुळात चुकल काय…
चुकल काय…चुकल काय
मुळात चुकल काय…पाह्यला झुकलेल

एक मासा पाण्यामुळे पिडलेला
स्वत: मध्ये खोल खोल बुडलेला
रडता येत नाही…
येत नाही..येत नाही…
रडता येत नाही…म्हणून चिडलेला

एक आभाळ उंच उंच टांगलेल
खाली बघून खोल खोल भ्यालेल
ढगात खूपसून मान
खूपसून मान…खूपसून मान
ढगात खूपसून मान धपकून बसलेल

एक शून्य काना कोपरा नसलेल
बेरीज वजा गुणत भागत बसलेल
वेड्या सारख
वेड्या सारख…वेड्या सारख
शून्यात बघत हसलेल

एक मी सार सार बघणारा
दिसतो जिथे कधीच तिथे नसणारा
माझ्यात सारे…माझ्यात सारे
माझ्यात सारे…माझ्यात सारे
माझ्यात सारे…सार्‍यात माझे पाहणारा

एक झाड कमरे मध्ये वाकलेल
एक मासा पाण्यामुळे पिडलेला
एक आभाळ उंच उंच टांगलेल
एक शून्य काना कोपरा नसलेल
एक मी सार सार बघणारा

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते
10/10/10:

कुणी काही म्हणा

कुणी काही म्हणा, कुणी काही म्हणा 
अनुसरले मी अपुल्याच मना

रीत म्हणा, विपरीत म्हणा 
दिले झुगारुनी आवरणा

रीती-कुरीती, नीती - अनीती 
आता उरली चाड कुणा? 
लोकलाज-भय धरू 
कशाला मागायाचे काय जना?

जळल्या साऱ्या आशा मनीच्या
पुसल्या उरल्या त्याही खुणा
जीव भरेना, हौस पुरेना
वाढतोच घरी काम दुणा 
यास्तव हा परपुरुष परिणिला 
मन मिनले गोविंदगुणा

रामचंद्र मनमोहन

रामचंद्र मनमोहन, नेत्र भरुन पाहिन काय?

सतत रमवि जे मनास, ज्यात सकल सुखनिवास सुधाधवल विमल हास अनुभवास येईल काय?

आई अंबे वसुंधरे, क्षमा नाम धरिसी खरे मम मानस-राजहंस पुनरपि मज देशिल काय?

जाउ तरी कोणास शरण, करील कोण दुःख हरण मजवरि होऊन करुण प्रभुचं चरण दावील काय?

अशनि राम, पाणि राम, वदनि राम,

नयनी राम

ध्यानी-मनी एक राम, वृत्ती राम जाणिल काय?

हा नाद ओळखीचा ग


त्यांच्याच पावलांचा, हा नाद ओळखीचा ग

कमलें सरांत फुलली, कुसुमें वनांत खुलली 
करण्यास मान त्यांचा

येतां सखा हसूं का? क्षण कांहीं वा रुसूं का?
रुसवा हसावयाचा

लटके रुसून काही, क्षण बोलणार नाही 
हा मान मानिनीचा

कवटाळिता तनूला, कुरवाळिता हनूला 
रुसवा टिके कशाचा?

विसरून जीवभावा, देईन आत्मदेवा 
तांबुल चुंबनाचा
विसरशील खास मला दृष्टिआड होता
वचने ही गोड गोड देशि जरी आता ॥धृ।।

दृष्टिआड झाल्यावर सृष्टिही निराळी
व्यवसायहि विविध विविध विषय भोवताली
गुंतता तयांत कुठें वचन आठवीता ? ॥१॥

स्वैर तू विहंग अंबरात विहरणारा
वशहि वशीकरण तुला सहज जादुगारा
लाभशील माझा मज केविं जसा होता ॥२॥

स्वत्वाचे भान जिथें गुंतल्या नुरावे
झुरणारे हृदय तिथे हे कुणी स्मरावे
होइल उपहास खास, आंस धरू जाता ॥३॥

अंतरिची आग तुला जाणवूं कशाने?
बोलावे न वेदनाच वचन दुःख नेणे
याकरता दृष्टिआड होऊं नको नाथा ॥४॥