बाळ तुझे गेले भेदरुन भारी

तुवा अचानक सोडून वादळ

किती रे गोंधळ माजवीला !

पाहायाची होती मौज वा कसोटी !

काय हेतु पोटी होता तुझ्या ?

वावटळीमध्ये सापडावे पीस

तसा कासावीस झालो तेव्हा

बागुलाचें भय आई दाखवीते

पोटाशी धरिते लागलीच

बाळ तुझे गेले भेदरुन भारी

आंजारी गोंजारी प्रभो, तया


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा - वसुंधरेवर खरा तू मानव

तपश्चर्या तुझी चालली कधीची

अगा हे दधीचि ऋषिश्रेष्ठा,

वसुंधरेवर खरा तू मानव

जिंकिले दानव अहिंसेने

करोत प्रळय स्फोटक असंख्य

तुझे गा अजिंक्य आत्मबळ

स्थापाया शांतीचे अहिंसाप्रेरक

दलितोद्धारक लोकराज्य

आपुल्या अस्थींचे निर्मूनीया वज्र

पारतंत्र्य-वृत्र संहारिला !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा - भयाण काळोखी एक कृश मूर्ति

भयाण काळोखी एक कृश मूर्ति

घेऊनि पणती हिंडताहे

सापडलेले होते भूमीवरी रक्त

करीत पुनीत पादस्पर्शे

जागोजाग होती लागलेली आग

म्हणे, ’फुलबाग फुलवीन’

पशु होते तिथे घालीत तांडव

’करीन मानव त्यांना’, म्हणे

शुक्रतारा कोणी किंवा देवदूत

पूर्वेला उदित झाला आहे !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा - पाउलापुरता नाही हा प्रकाश

सांगायाचे होते सांगून टाकले

जावो ते ऐकले वा न जावो

कधीचा घेऊन दीप अंधारात

आहे मी चालत पुढे पुढे

येणारे येतील शोधीत ही वाट

आहे मी एकटा नाहीतरी

पाउलापुरता नाही हा प्रकाश

दूरचे भविष्य माझ्यापुढे

म्हणोत कोणी हे अरण्यरुदन

माझे समाधान चिरंतन !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा

अजून उराशी धरिली मी आस

मजला प्रकाश दिसणार

काळोखच आहे मागेपुढे दाट

त्यातूनही वाट काढणार

पदोपदी काटे, पदोपदी ठेच

प्रभु गोमटेच करणार

दुःखाचेच घोट प्यालो आजवरी

सुख कधीतरी लाभणार

चाललाच आहे माझा नित्य शोध

होईल तो बोध होवो केव्हा


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा - उत्तम मानव वसुंधरेचा हा

मानवधर्माची पाजळून ज्योत

ईशाचा प्रेषित गेला स्वर्गा

अहिंसाशांतीचा सत्याग्रही वीर

त्यजूनी शरीर गेला स्वर्गा

दिव्य वज्रे जगा अर्पूनि अस्थींची

महात्मा दधीचि गेला स्वर्गा

उत्तम मानव वसुंधरेचा हा

त्यजुनीया देहा गेला स्वर्गा

हिंदजननीचा थोर हा सुपुत्र

गात ’राम-मंत्र’ गेला स्वर्गा


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या

महात्मा

मारेकर्‍या, गेला व्यर्थ तुझा वार

नाही पारावर फजीतीला

अमर तो जाशी ज्याला मारायाला

मेल्याहूनी मेला झालास तू

काळे तुझे तोंड लोपे काळोखात

त्याला प्रकाशात जागा नाही

ज्यावरी येशूला केली खिळेठोक

धर्माचे प्रतीक झाला क्रूस

युगायुगाचा तो जाहला महात्मा

धनी तू दुरात्मा रौरवाचा


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या