----१-----
भाजी मंडइतूनि घेउनि घरा होतो हळू चाललो,
मोठे कामच संपले म्हणुनि मी चित्तात आनंदलो.
दारी वाट असेल पाहत सखी आता समुत्कंठिता,
होतो डोलत कल्पनेत असल्या मी चालता चालता!
तो रंगेल गृहस्थ एक पुढुनी ऐटीत आला कुणी,
चंदेरी पगडी शिरी चकचके संजाबही त्यांतुनी.
होता अंगरका सफेत कळिचा, हाती रुप्याची छडी,
तोंडी बारिक छान मानुरकरी होती लवंगी विडी!
जोराने झुरके मधूनमधुनी मारी-अधाशी जसा,
सोडी धूर मुखांतुनी हळुहळू, नाकातुनीही तसा,
ओठाला चटका बसे, मग कुठे आला ठिकाणावरी,
खाली थोटुक फेकुनी झपझपा गेला पुढे सत्वरी,
माझी जागृत जाहली रसिकता, मागे पुढे पाहिले,
कौशल्ये उचलून ते तडक मी टोपीमध्ये खोविले!
------२------
झाला त्या दिवशी पगार, तरिही होते खिसे मोकळे!
तांब्याचा तुकडा नुरे चुकविता देणेकर्‍यांची 'बिले';
आधी पोरवडा तशांतुनि असे संसारही वाढता,
कांता खर्चिक त्यात! शिल्लक कशी सांगा रहावी
हा येताच विचार, मूढ बनलो आली उदासीनता;
वाटे स्वस्थपणे कुठे तरि विडी जाऊन प्यावी अता !
आली तल्लफ फार हाय! कुठुनी आणू परंतु विडी,
सारे चाचपले खिसे, परि कुठे हाता न ये एवढी!
दोस्तांच्या घरि जावया न मजला होते कुठे तोंडही
पैशांचेहि उधार घेइन तरी, कोठे नस सोयही!
तो रस्त्यावरती अचानक अहा! नेत्रा दिसे थोटुक!
की स्वर्गातुनि देवदूत मज ते टाकी नसे ठाउक!
प्रेमाने उचलून त्यास वरति ओठांमधे ठेविले,
काडी घेउनि आणि कोठुनि तरी तात्काळ शिल्गाविले!
कवी - केशवकुमार
कवितासंग्रह - झेंडूचीं फुलें
भाजी मंडइतूनि घेउनि घरा होतो हळू चाललो,
मोठे कामच संपले म्हणुनि मी चित्तात आनंदलो.
दारी वाट असेल पाहत सखी आता समुत्कंठिता,
होतो डोलत कल्पनेत असल्या मी चालता चालता!
तो रंगेल गृहस्थ एक पुढुनी ऐटीत आला कुणी,
चंदेरी पगडी शिरी चकचके संजाबही त्यांतुनी.
होता अंगरका सफेत कळिचा, हाती रुप्याची छडी,
तोंडी बारिक छान मानुरकरी होती लवंगी विडी!
जोराने झुरके मधूनमधुनी मारी-अधाशी जसा,
सोडी धूर मुखांतुनी हळुहळू, नाकातुनीही तसा,
ओठाला चटका बसे, मग कुठे आला ठिकाणावरी,
खाली थोटुक फेकुनी झपझपा गेला पुढे सत्वरी,
माझी जागृत जाहली रसिकता, मागे पुढे पाहिले,
कौशल्ये उचलून ते तडक मी टोपीमध्ये खोविले!
------२------
झाला त्या दिवशी पगार, तरिही होते खिसे मोकळे!
तांब्याचा तुकडा नुरे चुकविता देणेकर्‍यांची 'बिले';
आधी पोरवडा तशांतुनि असे संसारही वाढता,
कांता खर्चिक त्यात! शिल्लक कशी सांगा रहावी
हा येताच विचार, मूढ बनलो आली उदासीनता;
वाटे स्वस्थपणे कुठे तरि विडी जाऊन प्यावी अता !
आली तल्लफ फार हाय! कुठुनी आणू परंतु विडी,
सारे चाचपले खिसे, परि कुठे हाता न ये एवढी!
दोस्तांच्या घरि जावया न मजला होते कुठे तोंडही
पैशांचेहि उधार घेइन तरी, कोठे नस सोयही!
तो रस्त्यावरती अचानक अहा! नेत्रा दिसे थोटुक!
की स्वर्गातुनि देवदूत मज ते टाकी नसे ठाउक!
प्रेमाने उचलून त्यास वरति ओठांमधे ठेविले,
काडी घेउनि आणि कोठुनि तरी तात्काळ शिल्गाविले!
कवी - केशवकुमार
कवितासंग्रह - झेंडूचीं फुलें
