रोजचा नाही तो सकाळचा झगडा, नाही रात्रीची ती बेचैनी
नाही पेटत चूल तसे धगधगत नाहीत डोळे सुद्धा!
ही भयाण शांतता आणि मी घरात असा उदास!
सांजवेळ मला अगदी लगटून निघून गेली, पण
भोवती दाटू लागलेल्या रात्रीने जीव घाबरतो आहे
आणि माथ्यावर चढणाऱ्या दिवसाचेही त्यामुळेच भय वाटते आहे
हातात हात मिळवला, जरा विचार करुन नावही घेतले माझे,
जणू एखाद्या कादंबरीचे अंतरंग वरवर चाळूनच प्रथम पाहिले...
काही नाती पुस्तकात बंदिस्त असतानाच चांगली वाटतात!
या, सारेजण आरसेच वेढून घेऊ अंगभर
साऱ्यांना आपलाच चेहरा दिसत राहील त्यात
आणि साऱ्यांना सारेच सुंदर वाटतील इथे!
विचार भिरकावला मी बेफिकीरपणे अवकाशात
तो आता ईश्वरापाशी जाऊन पोहोचणार की त्याच्याही पार जाणार?
की पलीकडे जाऊनही पुन्हा माझ्यापाशीच येणार?
सारा दिवस बसलो होतो हातात भिकेचा कटोरा घेऊन
रात्र आली, चंद्राची कवडी आत टाकून निघून गेली
आणि आता हा कंजूस दिवस ही सुद्धा हिरावून घेईल!
आईचा आशीर्वाद : चंद्रासारखी देखणी वधू मिळेल!
आज संध्याकाळी ती ‘चंद्र’मुखी पाहिली फुटपाथवरुन
चंद्र भाकरीसारखा जळत राहिला रात्रभर!
