प्रतिभा

आकाशसृष्टि निमिषी नयनांत मावे

मी हो कशास तिजशी प्रतिभे तुलावे ?

पक्षी अथांग गगनी क्षण घे भरारी

आला न एकहि परी बघुनी तमारी

या भास्करात तळपे जरि भा स्वभावे

नामे यथार्थ परि ही प्रतिभा प्रभावे

त्या भास्करा मग कशास वृथा तुलावे ?

हीत बघून निज नेत्र दिपून जावे !

हा उंच उंच चमके गगनात तारा

कक्षेस सोडुनि फिरे न परी बिचारा

या पोकळीपलिकडे प्रतिभा प्रदेश

निर्मी नवे रुचिर, विश्व जसा परेश !

आता तुलू जरि शशी, क्षय त्यास आहे

ही पौर्णिमा-पदि सदैव विराजताहे

ही शीतला पसरली गगनात गंगा

हो म्लान, ये जइ उषा उधळीत रंगा

हीत न वेध परि लागत कोणताही

आळा न घालिल हिला कुणिही कधीही

केव्हातरी उगवतो नभि धूमकेतू

साश्चर्य दावित जनांस अभद्र हेतू

ठावा न अस्त हिजला, शुभदा सदा ही

हीत बघून कविचे मन फुल्ल होई

दिग्मंडळात करिते प्रतिभा प्रवेश

ही यत हृदी वसत, तोच खरा कवीश !


कवी - ग. ह. पाटील
कवितासंग्रह -  लिंबोळ्या