सिंधूचे मर्मरगीत
फेंसाळे कानीं शांत.
संध्येची पिवळी माया
रंगविते डोंगर--काया.
शुभ्र अभ्र दाटे गगनीं,
मोत्यांचे चढवुनि पाणी.
फिकट पांढरा रविराणा
मंद हांसला बुडतांना !
दडले मग पिवळे किरण
तरल निळ्या पाण्यांतून.
लेवुनि तें पिवळें तेज
जग गमलें यक्षिणी-कुंज !
मधुनि मधुनि जन जे फिरती
गूढ कुणी यक्षचि गमती !
पीत विरल वातावरणीं
जिव गेला वेडावोनी !
स्वप्नफुलें रंगित फुललीं;
दिवसाही स्वप्नें दिसलीं !
नारळिच्या झाडांतून
रजनि बघे डोकावून.
रजनीची काळी काया
घट्ट ह्रुदयिं आलिंगुनिया,
रजनी-रमणीच्या ह्रुदयीं
दिवस-रमण विरुनी जाई !
काळवंडलीं हीं रानें,
झाडांचीं हिरवी पानें.
आणिक त्या काळ्या छाया
माझ्याही ह्रुदयीं शिरल्या !
ह्रुदयिं दाटली हुरहूर ;
कां न कळे दुखतो ऊर !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ११ मे १९२५
फेंसाळे कानीं शांत.
संध्येची पिवळी माया
रंगविते डोंगर--काया.
शुभ्र अभ्र दाटे गगनीं,
मोत्यांचे चढवुनि पाणी.
फिकट पांढरा रविराणा
मंद हांसला बुडतांना !
दडले मग पिवळे किरण
तरल निळ्या पाण्यांतून.
लेवुनि तें पिवळें तेज
जग गमलें यक्षिणी-कुंज !
मधुनि मधुनि जन जे फिरती
गूढ कुणी यक्षचि गमती !
पीत विरल वातावरणीं
जिव गेला वेडावोनी !
स्वप्नफुलें रंगित फुललीं;
दिवसाही स्वप्नें दिसलीं !
नारळिच्या झाडांतून
रजनि बघे डोकावून.
रजनीची काळी काया
घट्ट ह्रुदयिं आलिंगुनिया,
रजनी-रमणीच्या ह्रुदयीं
दिवस-रमण विरुनी जाई !
काळवंडलीं हीं रानें,
झाडांचीं हिरवी पानें.
आणिक त्या काळ्या छाया
माझ्याही ह्रुदयीं शिरल्या !
ह्रुदयिं दाटली हुरहूर ;
कां न कळे दुखतो ऊर !
कवी - अनंत काणेकर
कवितासंग्रह - चांदरात
- ११ मे १९२५
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा