दु:ख

घन जमतिल तेव्हा जमतिल
मोकळे केस तू सोड ;
परसात तुझ्या तरि काय .
निष्पर्ण सुरूचे खोड

पाऊसपाखरे जेव्हा
देशांतर करुनी येतिल ;
मग असे सुखाचे सजणे
मेंदूहुन रंगीत खोल…

आटल्या नदीच्या पात्री
हा उभा एकटा बगळा ;
घन करुणाघन होताना
वाळूचा भांग कपाळा …

मृगजळी ऊन स्वप्नांचे
हे कलते कलते पसरे ;
पेशीचे तोवर माझ्या
तू माळ वाळले गजरे …

घन जमतिल तेव्हा जमतिल
वार्‍याचे अलगुज खोटे ;
हे दु:ख मिठीचे तोवर
हाडांना घेऊन पेटे.


कवी - ग्रेस
कवितासंग्रह - चंद्रमाधवीचे प्रदेश