... एकूण तें सगळें खोटेंच तर ?
माझ्या या कपाळावरचें कुंकूं हळूच आपल्या प्रेमळ
- हो !
कसचें प्रेमळ !
- बोटानें
- हेंच नव्हे का तें ?
- यानेंच पुसून टाकून आपण कोणीकडे बरें गेलां होतां ?
स्वर्गाला ?
- नाथ !
या हदयांतून
- सदैव प्रेमाची गाणीं म्हणणार्‍या माझ्या या अंतःकरणांतून
- बाहेर पडायला आपण मला कधीं बरें विचारले होतें ?
आणी मी कधीं जा म्हणून सांगितलें ?
- पण जाऊं द्या आतां !
तें सगळें स्वप्नच होतें ।
कारण, या स्वच्छ व झुळझुळ वाहणार्‍या प्रवाहामध्यें माझ्या कपाळावरचा कुंकुमतिलक कसा नक्षत्रासारखा आनंदानें चमकत आहे !
प्रेमानें नाचत आहे !
प्राणनाथ !
या हिरव्यागार गालिचावर आपणाला बसवून
- मी नाहीं जा !
या मांडीवर बसून अश्शी मी या गळ्याला निरंतर मिठी मारुन बसणार !
अगबाई !
पाऊस पडत आहे !
आहाहा ! नाथ !
कसें सुंदर इंद्रधनुष्य उगवलें आहे इकडे !
काय म्हटलेंत ?
हें स्वर्गाचें महाद्वार उघडलें आहे ?
खरेंच !
या सायंकाळच्या वेळेला आपल्या नुकत्याच उमलेल्या गुलाबासारखी, लोंकर आहे त्यांच्या अंगावरची !
- या मेंढ्याना घेऊन हा मेघ
- हा वृद्ध मेंढपाळ
- नेत्रांतून आनंदाश्रु गाळीत कसा त्या स्वर्गद्वाराकडे हळूहळू चालला आहे पण !
- असें काय गडे !
कोठें जायचे आहे आपणांला ?
- हंसतां काय ?
- बोला गडे !
- मी आपणांला आतां क्षणभरसुद्धां कोठें जाऊं द्यायची नाहीं !
- थांबा ! कोठें जायचें आहे तें मला नाहीं का सांगत ?
नाथ ! मी येऊं का
- येऊं का आपल्याबरोबर ?
खरेंच सांगतें, आपण जर मला टाकून गेलां, तर तडफडून मरेन हो !
आपल्याशिवाय मला आतां कोण बरं प्रेमाने जवळ घेणार आहे ?
- दोनच महिने झाले, माझी आई किं नाहीं मला टाकून गेली आहे !
- नाहीं ! नाही !!
माझ्या या घट्ट मिठींतून मी आपणाला मुळींच जाऊं देणार नाहीं !
प्राणनाथ !
माझे हात तुटले तरी
- हाय ! हाय !!
येथें कोण आहे !
- काय ?
मला कायमचे टाकून गेले ?
आतां त्यांना मी मिठी मारली होती ना ?
मग या घट्ट मिठींत काय आहे । तडफडणारें !
- न मरणारें !
- हें माझेंच हदय आहे !
- काय ?
बाहेर बेंडबाजा वाजत आहे !
समजलें !
बाबा आतां नव्या आईला आणायला चालले आहेत !
- इतकी कशी गाढ झोंप मला लागली पण ?
- किती गोड स्वप्न !
पण तें स्वप्नच ! आई ! - आई !!
- तडफडूं नकोस ! हदया ! तडफडूं नकोस !!
बाबा, हंसायला लाग ! कारण
- अशा शुमदिनी रडून कसें बरें चालेल ?....
माझ्या या कपाळावरचें कुंकूं हळूच आपल्या प्रेमळ
- हो !
कसचें प्रेमळ !
- बोटानें
- हेंच नव्हे का तें ?
- यानेंच पुसून टाकून आपण कोणीकडे बरें गेलां होतां ?
स्वर्गाला ?
- नाथ !
या हदयांतून
- सदैव प्रेमाची गाणीं म्हणणार्‍या माझ्या या अंतःकरणांतून
- बाहेर पडायला आपण मला कधीं बरें विचारले होतें ?
आणी मी कधीं जा म्हणून सांगितलें ?
- पण जाऊं द्या आतां !
तें सगळें स्वप्नच होतें ।
कारण, या स्वच्छ व झुळझुळ वाहणार्‍या प्रवाहामध्यें माझ्या कपाळावरचा कुंकुमतिलक कसा नक्षत्रासारखा आनंदानें चमकत आहे !
प्रेमानें नाचत आहे !
प्राणनाथ !
या हिरव्यागार गालिचावर आपणाला बसवून
- मी नाहीं जा !
या मांडीवर बसून अश्शी मी या गळ्याला निरंतर मिठी मारुन बसणार !
अगबाई !
पाऊस पडत आहे !
आहाहा ! नाथ !
कसें सुंदर इंद्रधनुष्य उगवलें आहे इकडे !
काय म्हटलेंत ?
हें स्वर्गाचें महाद्वार उघडलें आहे ?
खरेंच !
या सायंकाळच्या वेळेला आपल्या नुकत्याच उमलेल्या गुलाबासारखी, लोंकर आहे त्यांच्या अंगावरची !
- या मेंढ्याना घेऊन हा मेघ
- हा वृद्ध मेंढपाळ
- नेत्रांतून आनंदाश्रु गाळीत कसा त्या स्वर्गद्वाराकडे हळूहळू चालला आहे पण !
- असें काय गडे !
कोठें जायचे आहे आपणांला ?
- हंसतां काय ?
- बोला गडे !
- मी आपणांला आतां क्षणभरसुद्धां कोठें जाऊं द्यायची नाहीं !
- थांबा ! कोठें जायचें आहे तें मला नाहीं का सांगत ?
नाथ ! मी येऊं का
- येऊं का आपल्याबरोबर ?
खरेंच सांगतें, आपण जर मला टाकून गेलां, तर तडफडून मरेन हो !
आपल्याशिवाय मला आतां कोण बरं प्रेमाने जवळ घेणार आहे ?
- दोनच महिने झाले, माझी आई किं नाहीं मला टाकून गेली आहे !
- नाहीं ! नाही !!
माझ्या या घट्ट मिठींतून मी आपणाला मुळींच जाऊं देणार नाहीं !
प्राणनाथ !
माझे हात तुटले तरी
- हाय ! हाय !!
येथें कोण आहे !
- काय ?
मला कायमचे टाकून गेले ?
आतां त्यांना मी मिठी मारली होती ना ?
मग या घट्ट मिठींत काय आहे । तडफडणारें !
- न मरणारें !
- हें माझेंच हदय आहे !
- काय ?
बाहेर बेंडबाजा वाजत आहे !
समजलें !
बाबा आतां नव्या आईला आणायला चालले आहेत !
- इतकी कशी गाढ झोंप मला लागली पण ?
- किती गोड स्वप्न !
पण तें स्वप्नच ! आई ! - आई !!
- तडफडूं नकोस ! हदया ! तडफडूं नकोस !!
बाबा, हंसायला लाग ! कारण
- अशा शुमदिनी रडून कसें बरें चालेल ?....
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा