एका हलवायाचें दुकान

काय कारट्यांची कटकट आहे पाहा !
मरत नाहींत एकदांची !
- हं, काय म्हटलेंत रावसाहेब !
आपल्याला पुष्कळशीं साखरेची चित्रें पाहिजे आहेत ?
घ्या; आपल्याला लागतील तितकीं घ्या.
छे ! छे !
भावामध्यें आपल्याशीं बिलकूल लबाडी होणार नाही !
अगदीं देवाची शपथ घेऊन सांगतों कीं, माझ्याजवळ फसवाफसवीचा असा व्यवहारच नाही !
- अग ए !
कोठें मरायला गेली आहे कोणाला ठाऊक !
गप बसारे !
काय, काय म्हणालांत आतां आपण ?
हीं साखरेंची चित्रें फार चांगलीं साधली आहेत ?
अहो, आपणच काय - पण या दुकानावरुन जाणारा प्रत्येक जण असेंच म्हणतो कीं, हीं साखरेचीं केलेलीं पांखरें - झालेंच तर ही माणसेंसुद्धा !
- अगदी हुबेहुब साधली आहेत म्हणून !
- काय ?
मीं दिलेले हे पांखरांवरचे रंग कदाचित् विषारी असतील ?
छे हो !
भलतेंच एखादें !
हा घ्या, कावळ्याच्या पंखाचा एक तुकडा आहे, खाऊन पहा !
अहो निव्वळ साखर आहे साखर !
फार कशाला ?
हीं सगळीं चित्रें जरी आपल्याच सारखीं जिवंत होऊन नाचायला उडायला लागलीं - तरी देखील यांच्यांत असलेल्या साखरेचा कण - एक कणसुद्धां कमी होणार नाहीं !
रावसाहेब, माझें कामच असें गोड आहे !
- अरेच्या !
काय त्रास आहे पाहा !
अरे पोरट्यांनो, तुम्हीं गप बसतां कीं नाहीं ?
का या चुलींत घालून तुम्हा सगळ्यांना भाजून काढूं ?
तुमची आई कोठें जळाली वाटतें ?
- का हो रावसाहेब, असे गप कां बसलांत ?
बोला कीं मग किती चित्रें घ्यायचें ठरलें तें ? ....