उत्कंठा

खोल जमिनीमधून अश्रुत, तरी असावा असा -
झ-याचा नाद जसा चालतो
नील तरल तिमिरांत झाकल्या पुष्करिणीचा जसा -
निळा थर हळूहळू हालतो

धुक्यात भुरक्या, दूर, निवळत्या सांध्यरंगामधे -
भासते मात्र जशी चांदणी
असून ही न आठवणारी ह्रदयतरंगामधे -
जशी कल्पना विविधरंगिणी

परिमळ भरते सभोवार, पण अगोचरच रहाते -
जशी घनवनांत फुलती कळी
सर्वांतीत तरी सर्वंकष निरंतरच वाहते -
जशी वास्तवामधे पोकळी

अगम्य असला असा, तरी वाटते असावास तू!
सख्या, वाटते दिसावास तू!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

अर्पण

चहूंकडे आघात, घात, अपघातच झाले मला
जन्मलो त्याचकरता जणू!
तरी असू दे तुझा जिव्हाळा, जीव वाहिला तुला
दयाळा, फिरव कुठेही तनू!

पाय जरासे सुखाशेकडे चुकून वळले तरी
तरीही – तरी नीट नेच तू!
अजाणतेने या डोळ्यांना पाणी आले तरी
पुसावे आपुलकी नेच तू!

या जीवाचे भलेबुरे ते तुलाच कळते, सख्या,
कशाला घालावी भीड मी!
सुटला झंजावात, कुठेही जहाज जावो, सख्या,
सुकाणू तू नुसते शीड मी!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

जीवनाचे गाणे

जीवनरंगात रंगू या जीवनरंगात रंगू !

आकंठ करून प्रीतीचे पान
सौख्यात हिंडलो सोडून भान
आता या दुःखात झिंगू
जीवनरंगात रंगू या जीवनरंगात रंगू !

क्षणैक मोहक पाडून भूल
सुकले साजूक नाजूक फूल
आता हे निर्माल्य हुंगू
जीवनरंगात रंगू या जीवनरंगात रंगू !

देऊन कोवळा सोनेरी संग
लोपले सांजेचे राजस रंग
काजळी लागली पांगू
जीवनरंगात रंगू या जीवनरंगात रंगू !


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

काल, आज आणि उद्या

फळाफुलाला आला होता खरोखरच, साजणे
हिवाने अखेर झडला तरु!
क्षणभर खुलले, नंतर सुकले सुधामधुर चांदणे
नको वनवास जिवाचा करु

आणभाक घालून सारखा तुझाध्यास लावला
अबोला हा धरला शेवटी
अनन्य प्रीतिशिवाय जगणे अशक्य झाले मला
आणखी जग हसले भोवती

हसते जग पण अजून आहे मला तुझा भरवसा
तरुला फुटेल, बघ, पालवी
आज जरी अंधार भासतो गगनावर या असा
उद्या बहरेल चंद्रिका नवी


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

असाच

वेगळीच जात तुझी;
वेगळाच ताल
तूं अफाट वाट तुझी
एकटाच चाल.

एकटाच चालत जा
दूर दूर दूर
गात गात तूंच तुझा
एकटाच सूर

एकटाच चालत जा
उंच आणि खोल;
बोल आणि ऐक पुन्हा
तूं तुझा बोल.

तूं असाच झिंगत जा
विस्मरून पीळ
तूं असाच फुंकीत जा
अर्थशून्य शीळ

अंतरात पाहत जा
भास तूं तुझेच्;
शांततेत ऐकत जा
श्वास तूं तुझेच.

खोल या दरीत अशा
गर्द साऊलीत
हो निमग्न तूंच तुझ्या
मंद चाहुलीत.


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

काळ्या गढीच्या जुन्या ओसाड भिंतीकडे

काळ्या गढीच्या जुन्या ओसाड भिंतीकडे
आलीस तू एकटी बांधून सारे चुडे

वारा किती मंद गऽ!
होते किती कुंद गऽ!
होता किती धुंद गऽ अंधार मागे पुढे!

काळी निनावी भिती
होती उभी भोवती
वाटेत होते किती काटेकुटे अन खडे!

होऊन वेडीपिशी
आली अवेळी अशी
नाजूक प्रीती तुझी, धारिष्ट हे केवढे!

माझी तुझी चोरटी
जेव्हा मिळाली मिठी
झाले जगाचे कडे माझ्यातुझ्याएवढे.

हुंकारला पारवा
तेजाळला काजवा
हालून गेला जरा काळोख चोहीकडे!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ

वाटते लाज रे!

एक होतास रे तू उभा संगती
स्नेहमय सोबती!
आणि होते, सख्या, गूढमय ते अती
दाट तम भोवती!

या तनुभोवती पाश होता तुझा
भाव नव्हता दुजा
कौतुकानेच तू ऐकला, राजसा,
बोल माझा पिसा!

आणि होता तरी ऊर नव नाचरा
नूर लव लाजरा
धुंद होतो उभे दूर एकीकडे
अन्य नव्हते गडे!

काय, बाई तरी, चंद्र आला वारी!
चल, सजणा घरी!

एक झाले सख्या, चंद्रमुख हासरे,
वाटते लाज रे!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ