वाटते लाज रे!

एक होतास रे तू उभा संगती
स्नेहमय सोबती!
आणि होते, सख्या, गूढमय ते अती
दाट तम भोवती!

या तनुभोवती पाश होता तुझा
भाव नव्हता दुजा
कौतुकानेच तू ऐकला, राजसा,
बोल माझा पिसा!

आणि होता तरी ऊर नव नाचरा
नूर लव लाजरा
धुंद होतो उभे दूर एकीकडे
अन्य नव्हते गडे!

काय, बाई तरी, चंद्र आला वारी!
चल, सजणा घरी!

एक झाले सख्या, चंद्रमुख हासरे,
वाटते लाज रे!


कवी - ना. घ. देशपांडे
कवितासंग्रह - शीळ