खरं खरं सांगतो राव् ,
उगीच न्हायी ठेवत नाव....
या मोबाईलनं बिघडवलं
आता सारं माझ गांव....
वडाचा मोठा पार होता,
वारा थंडगार होता.....
गप्पा ,निरोप,खुशाली,
कहाण्यांचा बाजार होता....
काय चाललय?कस चाललय?
एकमेकांत संवाद हाेता....
कबड्डी होती,कुस्ती होती,
आट्या - पाट्या,लपा-छपी,
सुर-पारंब्यावरचे झाेके हाेते,
आेढ्याच्या डाेहात पाेहणे हाेत.
आंब्याच्या झाडावरच बसुन,
कच्चे-पीकलेले आंबे खायची मजा हाेती...
विटी-दांडु,खेळाच मैदान होतं,
इतर अनेक मैंदानी खेळ होते...
उनाडक्या होत्या,मस्ती होती,
आप-आपसात मेळ होता...
चिंचा होत्या,बोरं होती,
आंबे हाेते,ऊस हाेता...
गोठाभर ढोरं होती...
ढाेरां बराेबर पाेर हाेती....
जिवाला जीव देनारे,
दिलदार मित्र होते......
किर्तन होतं,भजन होतं,
जात्यावरचं गानं होतं.…
शाळेतल्या कवितेले,
आनंदाचं उधान होतं...
पण..............
जसं गावात हा काेठुन,
मोबाईल आला,नेट आलं....
चँनलच कनिक्शन,
घरा घरात थेटआलं...
गजबजलेलं गाव माझ,
आता निर्जन बेट झाले....
सकाळ संध्याकाळ सारी माणस,
टीव्हीलाच चिटकुन राहीली..
रस्तावर वर्दळ करणारी माणसे,
टी वी पुढंच सेट झालीत.....
मैंदानावरील मुल सारी,
देवळामागच्या अंधारात...
माेबाईल मध्येच,गुंतली सारी......
सुनेसुने झाले वडाचे पार,
मुके झाले देवळाचे ओटे....
दिवस-रात्र मोबाईल वर,
नुसती फिरवत राहतात बोटे.....
खर-खर सांगताे राव.....
या माेबईलनच बीघडवल माझ सार गाव !
कवी - सतिश आहेर
