गाविलगड

सातपुडा जवळीच बोडखे वर डोंगर घाट,

खालते जंगल मोकाट.

इतस्तता पसरुनी भरारा उंचविती माथे

आक्रमशील सकळ येथे.

पहा वृक्ष-वेली की, खग-पशु-कीटकगण सारा.

सदा संनद्ध प्रतिकारा,

मुक्तछंदलीलेचे निष्टुर शासनविधिलेख

निसर्गी जीवनीहि एक.

मंगलोग्र शक्तींचा गिरिवर सदा सिद्ध मेळा

जीवनमरणाच्या खेळा.

विरुद्धेहि एकत्र नांदवी सत्तेचा व्याप

भयानक तिचे आद्यरूप.

जीवसृष्टि जीवनात तेची रूपबिंब नाचे

जणू ते चलत्‌चित्र तीचे.

द्वितीय पुरुष न जाणिव येथे प्रथमाचा थाट

जिवाचा तो पहिला पाठ.

द्वितीयतेची जाणिव मुकुरित होता ते ज्ञान

सृष्टिचे पहिले बलिदान.

समष्टीत तद्विकास व्हावा विस्तारित अझुनी

युगे किति जातिल की निघुनी !

साध्य न हे तोवरी अवश्यचि जीवितरणकर्म

घोर तरि तो मानवधर्म

विश्वपुरुष हा विश्वाहितास्तव त्रिगुणात्मक कुंडी

पाशवी-अंश-हवन मांडी.

त्याग आणि उत्सर्ग समुत्कट उद्दीपित करिती

महत्तम अंतर्हित शक्ति.

ती आत्मोन्नति, संस्कृति ती, ती मानवता विहित

अल्पतर तामसपण जीत.

संस्कारशील संस्कृति वदशी तू सर्व भ्रममूल

मना ! मग तूहि एक भूल.

तर्कवितर्कात्मक बुद्धीचे अति अस्थिर तेज

बुद्धिची श्रद्धा ही शेज.

जाणु शके ती शक्ति वाळल्या मात्र लाकडाची.

न जाणे शाद्वल हरळीची.

प्रचंड चाले स्थूलान्तरि तो व्यापार न विदित

मनुजमतिगति परिमित अमित.

ज्ञान सरुनि संस्कार उरे ते तेवढेच तूझे

बाकी भारभूत ओझे.

समवाय संस्कृति संस्कारांचा तदनुसार शील

जिणे तिजविण बाष्कळ खूळ.

क्षितिजाच्या कंकणी ललित लघु तारा जणु विमल

वेलिच्या पालवीत फूल.

तसे गाव एक हे नदीच्या वाकणात्राहे

पाणी बारमास वाहे.

विभुत्व गिरिचे अखंड पुरवी नवजीवन तीस

खळाळे म्हणुनि समुल्हास

कडेवर टेकडी सतीचे रम्य स्थळ परम

साभिमुख भैरव बलभीम.

खडा असे सन्मुख 'गाविलगड' साहत तप करिता

आतप-हिम-वर्षा-वाता.

दिसे अस्थिपंजर केवळ तो उरे प्राण कंठी

आर्त गतवैभवार्थ पोटी.

पूर नदीचे येती पायी लोटांगण घेती

निरामय मळ टाकुनि होती.

रिघ-निघ चाले, उधळण चाले हळदकुंकवाची

गर्दी होते नवसांची.

देती नेणत सद्‌भावांचे दृढतर संस्कार

सतीचे ते जयजयकार.


कवी - बी
कवितासंग्रह - फुलांची ओंजळ