आठवण

१.

ऊन उतरते होते, वारा पडला होता बंदी

दिशादिशांच्या नेत्री भरली होती मादक धुंदी.

नेती जिकडे पाय मागुनी शरीर तिकडे जाते

शून्यत्वाचा अभाव उघडे डोळे पाहत होते.

मंदावत पाउले चालली खिन्न मनाच्या भारे

तीव्र भाव हो जसा मंदतर अवास्तविक विस्तारे.

मूर्तिमंत रूक्षता वावरे अफाट त्या मैदानी

उडता जीव न दिसला एकहि ध्वनि नच पडला कानी !

रिता एकटेपणा जगी या भीषणतर भारी

साक्षात्कारी अनुभविली मी मारकता ती सारी !

२.

काळी तरुराजी क्षितिजावर दिसली त्या अवकाळी

हरिणीच्या नेत्रातिल जणु का काजळरेषा काळी !

उडती दुनिया दिसू लागली रानी गजबज झाली

स्वर्णरसाने सारवलेली शेते पिवळी पिवळी.

बंदीतुन वाराही सुटला मुक्त खगासम भिरभिरला.

झाडेझुडपे डोलु लागली उत्सव तृणपर्णी भरला.

वार्‍यावरुनी अवचित आल्या गीतसुधेच्या धारा

चित्तमोर नाचला आपला उघडुनि पूर्ण पिसारा.

स्त्रीकंठातिल होते ध्वनि ते भाव न ये निर्धारा

शेलेचा चंडोल गाय की गिरिधर नागर मीरा !

ओसरते हो गीत चालले अपूर्व त्यातिल गोडी

मिळे नृत्यगतिशीलांची त्या संगीताला जोडी.

रूपराशि उर्वशी वाटले स्वर्गातिल सुकुमारा

भरूनि हाती शुद्ध चांदणे करीत होती मारा !

होता आठव अंतःकरणी ते गीतस्वर भरती

ह्रदय नाचते नृत्यगतीच्या अविरत तालावरती.


कवी - बी
कवितासंग्रह - फुलांची ओंजळ