आम्हीं नव्हतों अमुचे बाप,
उगाच कां मग पश्चात्ताप ?
आसवें न आणूं नयनीं
मरून जाऊं एक दिनीं !
अमुचा पेला दुःखाचा
डोळे मिटूनी प्यायाचा,
पितां बुडाशीं गाळ दिसे,
त्या अनुभव हें नांव असे !
फेंकुनि द्या तो जगावरी,
अमृत होउ तो कुणातरी !
जें शिकलों शाळेमाजी,
अध्याह्रत ही टीप तयाः---
“ द्वितीय पुरुषीं हें योजीं,
प्रथम पुरुष तो सोडुनियां ! ”
कवी - केशवसुत
कवितासंग्रह - हरपलें श्रेय
- १८९८
उगाच कां मग पश्चात्ताप ?
आसवें न आणूं नयनीं
मरून जाऊं एक दिनीं !
अमुचा पेला दुःखाचा
डोळे मिटूनी प्यायाचा,
पितां बुडाशीं गाळ दिसे,
त्या अनुभव हें नांव असे !
फेंकुनि द्या तो जगावरी,
अमृत होउ तो कुणातरी !
जें शिकलों शाळेमाजी,
अध्याह्रत ही टीप तयाः---
“ द्वितीय पुरुषीं हें योजीं,
प्रथम पुरुष तो सोडुनियां ! ”
कवी - केशवसुत
कवितासंग्रह - हरपलें श्रेय
- १८९८
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा