बायांनी धरुनी बळें

बायांनी धरुनी बळें प्रथम जी खोलीमधें घातली,
लज्जा व्याकुळ होउनी रडत जी कोनीं उभी राहिली,
तीचे अश्रु अळेंबळें पुसुनियां कोणी प्रयत्‍ने तिला.
घेऊनी कडिये असेल शयनीं नेण्यास तो लागला !                १

‘ये आता जवळी!’ म्हणोनि चुटकी देतो बरें हा कधीं,
ऐशी उत्सुक होउनी, पदर तो घेऊनि ओठामधीं.
शय्येसन्निध नाथ पाहत उगी लाजेमुळें बैसली,
कोणाची असतील लोलनयनें तीचेवरी लोभली !                  २

पानांच्या तबकांतुनी जवळच्या, ताम्बूल जो दीधला
कान्तेनें स्वकरें मुखांत दुरुनी, चावूनिं तो चांगला,
त्याचा भाग तिच्या मुखांत अपुल्या जिव्हेमुळें द्यावया,
कोणी घेत असेल पुष्टजघनी अंकावरी ती प्रिया !                 ३

लज्जा सोडुनि जी परन्तु विनयें अंकावरी बैसली,
हातांची रचिली तिनें पतिचिया कण्ठास हारावली,
तीचे उच्च कुचद्वया अपुलिया वक्षावरी दाबुनी,
कोणी पीत असेल ऐहिक सुधा वेगें तिला चुम्बुनी !              ४

केव्हा दन्त मुखावरी, स्तनतटीं केव्हा नखें रोवुनी,
गाढलिंगन देउनी, निजकरें श्रोणी जरा, तिम्बुनी,
केव्हां अंगुलि त्या हळू फिरवूनी अंकी स्वकान्तेचिया,
कोणी यत्‍न असेल तो करित ती कामोद्धता व्हावया!            ५

सान्निध्यांत पडो जराहि नच तें कान्तेचिया अन्तर,
यासाठी कचपाश सुंदर तिचा सोडूनियां सत्वर,
झाले केश सुरेख दीर्घ मग ते काळे तिचे मोकळे,
त्यांही घेत असेल कामुक कुणी बांधूनि दोन्ही गळे !            ६

कामानें जळतो परन्तु विरहें होउनि मी विव्हळ;
आहेना तुजला असाच सखये! जाळीत हा गे खळ ?
कैशी होशिल शक्त या रजनिला कंठावया सम्प्रति !
माझीही छळणूक तो करितसे कंटाळवाणी अति !               ७


कवी - केशवसुत
वृत्त - शार्दूलविक्रीडित
- पुणे, १८८७