दीपज्योतीस

सोन्याची तनु जाळितेस अपुली पाषाणमूर्तीपुढे,

मुग्धे ! ते वद कोण पुण्य तुझिया हातास तेणे चढे ?

सारे विश्व बुडे तमात तिकडे भांबावुनी बापुडे,

गे ! निष्कंप, तुला परंतु इकडे, ही ध्यानमुद्रा जडे.

घ्याया कोंडुनि मंदिरात जगदुद्यानी न तू जन्मली,

वाया नासुनि जावया नुगवली बागेत चाफेकळी !

व्हाव्या वर्धित वस्तु ज्यात वसते सौंदर्य अत्युत्कट,

इच्छा केवळ की ! न वस्तुसह ते पावो जगी शेवट.

प्रत्यंगी अवघ्या प्रकर्षभर ये ज्यांच्या पुरा मोडुन

त्यांच्या पूर्णपणास सुस्थिरपणा येथे न अर्धक्षण,

पूर्णोत्थानपनकाल तोच पतनप्रारंभही होतसे,

ऐसा निष्ठुर कायदा सकल या सृष्टीत शासीतसे !

येथे नूतनजीर्ण, रूप अथवा विद्रूप, नीचोत्तम;

न्यायान्याय, अनीतिनीति, विषयी संभोग का संयम;

जाती ही भरडोनि एक घरटी, एकत्र आक्रंदत,

आशा भीतिवशा म्हणूनिच मृषा स्वर्ग स्रुजी शाश्वत.

हे विषम्य असह्य ’होतसमयी’ स्थापावया साम्यता,

तेजोवंत यदा यदा त्यजुनी ती प्रेतोपमा स्तब्धता;

अन्यायप्रतिकारकार्य करिती नाना प्रकारान्तरे,

दारी बंड ! घरात बंड ! अवघे ब्रह्मांड बंडे भरे !

हे लोकोत्तर रूप तेज तुजला आहे निसर्गे दिले,

की तू अन्य तशीच निर्मुनि जगा द्यावीस काही फले;

दाने दे न कुणा निसर्ग ! धन तो व्याजे तुम्हा देतसे,

ते त्याचे ऋण टाक फेडुनि गडे ! राजीखुशीने कसे !

होता वेल रसप्रसन्न फुटुनी येतो फुलोरा तिला,

ती आत्मप्रतिमास निर्मुनि हसे संहारकालानला;

’वाडा आणि जगा’ निसर्ग म्हणतो सृष्टीस भूतात्मिका,

डोळ्यांनी उघड्या पहात असता होशी गुन्हेगार का ?


कवी - बी
कवितासंग्रह - फुलांची ओंजळ