प्रणति मम सख्याच्या पूज्य पादद्वयासी,
विजय सतत चिंती आपुली लीन दासी.
कितिक दिवस झाले ! आपले पत्र नाही
म्हणुनि बहुत चिंताग्रस्तचित्ता असे ही
सकल कुशल आहो श्रीहरीच्या दयेने,
किमपिहि न करावी काळजी मत्प्रयाने.
परि मम मन आहे खिन्न अत्यंत बाई !
कुशल कळविणारे पत्र ते कान येई?
किति तरि दिन झाले ! भेट नाही पदांची,
करमत मज नाही; वेळ वाटे युगाची.
सुखकर सखया ती आपली रम्य मूर्ती
निशिदिनि दिसताहे पूर्ण साठूनि चित्ती
क्षणभर अपुल्या मी दृष्टीच्या आड होता
करमत नव्हते ना आपल्या होर चित्ता ?
विविध मिष करावे काम काही करिता
मजविण मग कैसा कंठिता काळ आता ?
दिनभरि सरकारी काम सारूनि येता
लगबग गृहभागी भागले, सांज होता
कवण तरि प्रतीक्षा सेर्ष्य दारी करील
श्रम मधुर विनोदे कोण सारा हरील ?
मदितर असताना जेवता वाढण्याला
खचित, खचित गेला घास ना आपणाला ?
निरलस दिनरात्री आपणाला जपाया
नच जवळ कुणीही काळजी योग्य घ्याया.
रजनिसमय येता झोप घ्यावीत भारी
परि कर नसताना आपुल्या त्या शरीरी
दचकुनि किति वेळा नित्य तुम्ही उठावे
गति कशि अपुली हो संप्रती, हे न ठावे.
प्रकृति कितितरी ती सत्य नाजुक आहे
विरम मम तुम्हाला, जाणते मी, न साहे
सुतनु अमित बाई ! क्षीण झाली असेल
मजसम अपणाला ध्यास माझा असेल.
तरल मन नराचे राहते ऐकते मी
विसर बघुनि पावे अन्य पात्रास नामी.
कमलिनि भ्रमराला नित्य कोशात ठेवी
अविरत म्हणुनी तो पंकज प्रेम दावी.
विसर पडुनि गेला काय माझाही नाथा ?
म्हणुनिच धरिले हे वाटते मौन आता
सदय, पण, सख्याच्या मानसा पूर्ण जाणे
तिळभर असली ही कल्पना व्यर्थ घेणे !
मम विरह तुम्हाला जागवी शीण देई
स्थिति जरि असली का आपुली सत्य होई
तरि मग मज आहे इष्ट ही गोष्ट साच
सतत छळ सख्याचा हो मदर्थी असाच
जपुनि सतत वागा. काळ्जी सर्व सोडा.
प्रणय मजवरीच आपुला होन थोडा.
लिहुनि सकल धाडा वृत्त सोडूनि काम.
बहुत नच लिहिणे, हा मदीय प्रणाम.
कवी - बी
कवितासंग्रह - फुलांची ओंजळ
विजय सतत चिंती आपुली लीन दासी.
कितिक दिवस झाले ! आपले पत्र नाही
म्हणुनि बहुत चिंताग्रस्तचित्ता असे ही
सकल कुशल आहो श्रीहरीच्या दयेने,
किमपिहि न करावी काळजी मत्प्रयाने.
परि मम मन आहे खिन्न अत्यंत बाई !
कुशल कळविणारे पत्र ते कान येई?
किति तरि दिन झाले ! भेट नाही पदांची,
करमत मज नाही; वेळ वाटे युगाची.
सुखकर सखया ती आपली रम्य मूर्ती
निशिदिनि दिसताहे पूर्ण साठूनि चित्ती
क्षणभर अपुल्या मी दृष्टीच्या आड होता
करमत नव्हते ना आपल्या होर चित्ता ?
विविध मिष करावे काम काही करिता
मजविण मग कैसा कंठिता काळ आता ?
दिनभरि सरकारी काम सारूनि येता
लगबग गृहभागी भागले, सांज होता
कवण तरि प्रतीक्षा सेर्ष्य दारी करील
श्रम मधुर विनोदे कोण सारा हरील ?
मदितर असताना जेवता वाढण्याला
खचित, खचित गेला घास ना आपणाला ?
निरलस दिनरात्री आपणाला जपाया
नच जवळ कुणीही काळजी योग्य घ्याया.
रजनिसमय येता झोप घ्यावीत भारी
परि कर नसताना आपुल्या त्या शरीरी
दचकुनि किति वेळा नित्य तुम्ही उठावे
गति कशि अपुली हो संप्रती, हे न ठावे.
प्रकृति कितितरी ती सत्य नाजुक आहे
विरम मम तुम्हाला, जाणते मी, न साहे
सुतनु अमित बाई ! क्षीण झाली असेल
मजसम अपणाला ध्यास माझा असेल.
तरल मन नराचे राहते ऐकते मी
विसर बघुनि पावे अन्य पात्रास नामी.
कमलिनि भ्रमराला नित्य कोशात ठेवी
अविरत म्हणुनी तो पंकज प्रेम दावी.
विसर पडुनि गेला काय माझाही नाथा ?
म्हणुनिच धरिले हे वाटते मौन आता
सदय, पण, सख्याच्या मानसा पूर्ण जाणे
तिळभर असली ही कल्पना व्यर्थ घेणे !
मम विरह तुम्हाला जागवी शीण देई
स्थिति जरि असली का आपुली सत्य होई
तरि मग मज आहे इष्ट ही गोष्ट साच
सतत छळ सख्याचा हो मदर्थी असाच
जपुनि सतत वागा. काळ्जी सर्व सोडा.
प्रणय मजवरीच आपुला होन थोडा.
लिहुनि सकल धाडा वृत्त सोडूनि काम.
बहुत नच लिहिणे, हा मदीय प्रणाम.
कवी - बी
कवितासंग्रह - फुलांची ओंजळ
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा