कुतूहल

लवले होते फ़ुलुनी ताटवे नव्या वसंतात
चंद्र बिलरी शिंपित होता रजताने रात
बसलो होतो हिरवळीत गुणगुणत भावगीत
आशा पक्षांपरी उडाल्या होत्या गगनात

तोच अचानक फ़ुले कोठोनि पड्ली ओंजळ्भर
आणि खोडकर तुझे हात ते आले खांद्यावर
कलेकलेने चंद्रापरी ते प्रेमहि मावळ्ले
शिड फ़िरवुनी तारु आपले माघारी वळ्ले

आज पुन्हा त्या जागी येता तुट्लेले धागे
ताट्व्यात या दिसती अजुनि हो अंतर जागे
आज नसे ती व्याकुळ्ता ,ना राग ना अनुराग
विझुनि गेलि कधिच जी तु फ़ुलवलीस आग

मात्र कुतुहल केवळ वळ्तांना पाउले
किती जणांवर उधळलीस वा उधळ्शील तु फ़ुले


कवी - कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा