उषा

होतो पुस्तक घेउनी सहज मी दारात त्यांच्या उभा,

बाला तोंच समोरूनी कुणीतरी आली त्वरेने पुढे

वार्‍याने उडुनी पुनःपुनरपी चंद्रास जे झाकिती

मागे सारित-सांवरीत पदरा-ते मोकळे कुंतल,

किंचित हासूनि बोलली मजसि ती अस्पष्ट काही तरी,

किंवा स्पष्ट असेल ते, समजले माते न तेव्हा पण;

होतो स्तब्ध तसाच मी, मजकडे डोळे तिचे लागले;

त्यांचे तेज खुले मुखावरी; रवी जाताच खाली जरा

त्याची मावळती प्रभा पसरूनी रंगे जशी वारूणी,

गोर्‍या, नाजुक या तनूवर तशी शोभे छटा तांबुस;

नाही पार्थीव भाव ज्यास शिवले, स्वर्गीय जे शैशव

त्याची ही रमणीय मूर्तिच उभी माझ्याकडे राहिली.

मी त्यानंतर पाहिले नच तिला,-वर्षे किती लोटली?

चित्ताच्या क्षितीजावरून परि ती नाही उषा लोपली.


- ग.त्र्यं.माडखोलकर