उंच उंच इमारतीत हरवलेलं बालपण...
पुस्तकांच्या बोझा खाली दाबलेलं बालपण...
मैदाना पेक्षा जास्त,
कॉम्पुटर मध्येच गुंतलेलं बालपण...
अन हळू हळू,
नात्यान पासून दूर चाललेलं बालपण...
समुद्र किनारी बुडणारा तो सूर्य न पाहिलेलं बालपण...
मित्रांच्या खांद्यावर डोकं ठेवून न बसलेलं बालपण...
मित्रांमध्ये कधीच न रमलेल बालपण...
अन पडत्या त्या पाऊसात,
त्यांच्याच बरोबर,
कधीही न खेळलेलं बालपण...
सार्यांच्याच अपेक्षा ऐकत आलेलं बालपण...
अपेक्षांन खालीच दाबत चाललेलं बालपण...
आयुष्याच्या खड्डतर वाटेवर, एकटच पडलेलं बालपण...
अन ह्या सार्यान मध्ये...
स्वःताच स्वतःला ,
विसरत चाललेलं बालपण...
स्वताःच स्वतःला ,
विसरत...
... चाललेलं...
... बालपण ...
कवी - ह्रषिकेश व्हटकर
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा