आतां नकां भरोवरी । तूं तों उदार श्रीहरी ॥१॥

शरणांगता पायापाशीं । अहर्निशी राखावें ॥२॥

ब्रीद गाजे चराचरीं । कृपाळु हरि दीनांचा ॥३॥

चोखा म्हणे भरंवसा । दृढ सरसा मानला ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 किती धांवाधांवी करावी कोरडी । न कळें कांहीं जोडी हानि लाभ ॥१॥

जे जे करितों तें तें फलकट । वाउगेंचि कष्ट दु:ख भोगी ॥२॥ 

निवांत बैसोनी नामाचें चिंतन । करूं जातां मन स्थिर नाहीं ॥३॥

दान धर्म करूं तो नाहीं धन पदरीं । जन्माचा भिकारी होउनी ठेलों ॥४॥

चोखा म्हणे ऐसा करंटा मी देवा । काय तुझी सेवा करूं आतां ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 कशासाठीं तुम्हां शरण रिघावें । आमुचें वारावें सुख दु:ख ॥१॥

आमुचें संचित भोग क्रियामान । तुमचें कारण तुम्हीं जाणा ॥२॥

आमुचा तों येथें खुंटलासे लाग । न दिसे मारग मोकळाचि ॥३॥

चोखा म्हणे काय करूं आतां । तुमची हे सत्ता अनावर ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 कोण माझा आतां करील परिहार । तुजवीण डोंगर उतरी कोण ॥१॥

तूं वो माझी माय तूं वो माझी माय । दाखवीं गे पाय झडकरी ॥२॥

बहु कनवळा तुझिया गा पोटीं । आतां नको तुटी करूं देवा ॥३॥

चोखा म्हणे मज घ्यावें पदरांत । ठेवा माझें चित्त तुमचें पायीं ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 करोनियां दया । सांभाळा जी देवराया ॥१॥

मी तो पतीत पतीत । तुमचाचि शरणांगत ॥२॥

लाज येईल तुमचे नांवा । मज उपेक्षितां देवा ॥३॥

आपुलें जतन । करा अभय देवोन ॥४॥

चोखा म्हणे हरि । आतां भीड न धरीं ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 जनक तूं माझा जननी जगाची । करूणा आमुची कां हो नये ॥१॥

कासया संसार लावियेला पाठीं । पडलीसे तुटी तुमची माझी ॥२॥

जन्म जरा मरण आम्हां सुख दु:ख । पाहासी कौतुक काय देवा ॥३॥

गहिंवरूनी चोखा उभा महाद्वारीं । विनवी जोडूनि करीं विठोबासी ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आतां कोठवरी । भीड तुमची धरूं हरि ॥१॥

दार राखीत बैंसलों । तुम्ही दिसे मोकलिलों ॥२॥

ही नीत नव्हे बरी । तुमची साजे तुम्हा थोरी ॥३॥

चोखा म्हणे काय बोलों । आमुचे आम्ही वायां गेलों ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 अधिकार माझा निवेदन पाई । तुम्ही तो गोसावी जाणतसां ॥१॥

अवघ्या वर्णा माजी हीन केली जाती । विटाळ विटाळ म्हणती क्षणोक्षणीं ॥२॥

कोणीही अंगिकार न करिती माझा । दूर हो जा अवघे म्हणती ॥३॥

चोखा म्हणे तुम्ही घ्याला पदरीं । तरीच मज हरी सुख होय ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आम्ही कोणावरी सत्ता । करावी बा पंढरीनाथा । 

होईल साहाता दुजा । तत्त्वता तो सांगा ॥१॥

तूंचि बळिया शिरोमणि । आहेसि या त्रिभुवनीं । 

देवाधिदेव मुगुटमणि । कींव भाकणें यासाठीं ॥२॥

केला माझा अंगिकार । आतां कां करितां अव्हेर । 

तुमचा तुम्ही साचार । करा विचार मायबापा ॥३॥

जन्मोजन्मींचा पोसणा । तुमचाचि नारायणा । 

भाकितों करुणा । आना मना चोखा म्हणे ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 कांहो केशिराजा दूजे पैं धरितां । हें तों आश्रर्यता वाटे मज ॥१॥

एकासी आसन एकासी वसन । एक तेचि नग्न फिरताती ॥२॥

एकासी कदान्न एकासी मिष्टान्न । एका न मिळे कोरान्न मागतांचि ॥३॥

एकासीं वैभव राज्याची पदवी । एक गांवोगांवीं भीक मागे ॥४॥

हाचि न्याय तुमचें दिसतो कीं घरीं । चोखा म्हणे हरी कर्म माझें ॥५॥

  - संत चोखामेळा

जगामध्यें दिसे बरें की वाईट । ऐसाचि बोभाट करीन देवा ॥१॥

आतां कोठवरी धरावी हे भीड । तुम्हीं तो उघड जाणतसां ॥२॥

ब्रीदाचा तोडर बांधलासे पायीं । त्रिभुवनीं ग्वाही तुमची आहे ॥३॥

चोखा म्हणे जेणें न ये उणेपण । तेंचि तें कारण जाणा देवा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 देवा कां हें साकडें घातिलें । निवारा हें कोडें माझें तुम्ही ॥१॥

समर्थे आपुल्या नामासी पाहावें । मनीं उमजावें आपुलिया ॥२॥

यातिहीन आम्हां कोण अधिकार । अवघे दूरदूर करिताती ॥३॥

चोखा म्हणे ऐसा हीन नरदेह । पडिला संदेह काय करूं ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 कळेल तैसे बोल तुजचि बोलेन । भीड मी न धरीन तुझी कांहीं ॥१॥

काय करूं देवा दाटलों जाचणी । न या चक्रपाणी सोडवण्या ॥२॥

कोठवरी धांवा पोकारूं केशवा । माझा तंव हेवा खुंटलासे ॥३॥

चोखा म्हणे आतां पुरे चाळवण । आमुचें कारण जाणों आम्हीं ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 जन्मांची वेरझारी । तुम्हांविण कोण वारी । 

जाचलों संसारी । सोडवण करी देवराया ॥१॥

शरण शरण पंढरीराया । तुम्हां आलों यादवराया । 

निवारोनियां भया । मज तारा या सागरीं ॥२॥

तुम्हांविण माझें कोडें । कोण निवारी सांकडें । 

मी तों झालों असे वेडे । उपाय पुढें सुचेना ॥३॥

चोखा म्हणे दीनानाथा । आतां निवारीं हे भवव्यथा ।

 म्हणोनी ठेवितसें माथा । चरणांवरी विठूच्या ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 तुम्हीं वाढविलें तुम्हीं पोसियेलें । तुम्हींच दाविलें जग मज ॥१॥

तुमचा प्रकार तुमचा तुम्ही जाणा । आमुचिया खुणा जाणों आम्हीं ॥२॥

तुम्हांसी तों भीड कासयाची देवा । हेचि केशवा सांगा मज ॥३॥

चोखा म्हणे काय बोलूं येयावरी । माझा तूं कैवारी देवराया ॥४॥ 

  - संत चोखामेळा

 कवणावरी आतां देऊं हें दूषण । माझें मज भूषण गोड लागे ॥१॥

गुंतलासे मीन विषयाचें गळीं । तैसा तळमळी जीव माझा ॥२॥

गुंतला हरिण जळाचिया आशा । तो गळां पडे फांसा काळपाश ॥३॥

वारितां वारेना सारितां सारेना । कितीसा उगाणा करूं आतां ॥४॥

चोखा म्हणे ऐसा पडलों प्रवाहीं । बुडतसों डोहीं भवाचिया ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 आतां याचा अर्थ (संग) पुरे पुरे देवा । येऊं द्या कनवाळा तुम्हांलागी ॥१॥

गुंतलोंसे काढा यांतोनी बाहेरी । माझें तो हरि कांही न चाले ॥२॥

वारंवार करुणा करितों देवराया । कां न ये कनवाळा तुम्हां लागीं ॥३॥

चोखा म्हणे आतां न करा उदास । पुरवावी आस मायबापा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 अहो पतित पावना पंढरीच्या राया । भक्त विसाविया मायबापा ॥१॥

धांवे दुडदुडा आपुलिया काजा । येई गरुडध्वजा मायबापा ॥२॥

दाही दिशा उदास तुम्हांविण झाल्या । न करीं पांगिला दुजीयासी ॥३॥

चोखा म्हणे मज दावीं आतां वाट । मग मी बोभाट न करी कांही ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 अहो करुणाकरा रुक्मिणीच्या वरा । उदारा धीरा पांडुरंगा ॥१॥

काय म्यां पामरें वानावें जाणावें । न कळे कैसें गावें नाम तुमचें ॥२॥

विध अविध कोणता प्रकार । न नेणों कळे साचार मजलागीं ॥३॥

चोखा म्हणे मज कांहींच न कळे । उगाचि मी लोळे महाद्वारीं ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 धरोनी विश्वास राहिलेसें द्वारीं । नाम श्रीहरी आठवीत ॥१॥

कळेल तैसें करा जी दातारा । तारा अथवा मारा पांडुरंगा ॥२॥

मी तंव धरणें घेवोनी बैसलों । आतां बोलों येयापरी ॥३॥

चोखा म्हणे माझा हाचि नेम आतां । तुम्ही कृपावंत सिद्धि न्यावा ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आतां कणकण न करी वाउगी । होणार तें जगीं होउनी गेलें ॥१॥

दारीं परवरी झालोसे पोसणा । तुम्हांसी करुणा न ये कांहीं ॥२॥

होयाचें ते झालें असो कां उदास । धरोनिया आस राहों सुखी ॥३॥

चोखा म्हणे मज हेंचि बरें दिसे । न लावीं पिसें जीवा कांही ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 जिकडे पाहे तिकडे बांधलोंसे हरी । सुटायाचा करी बहु यत्न ॥१॥

परी तें वर्म मज न कळे कांहीं । अधिंकचि डोहीं बुडतसे ॥२॥

एका पुढें एक पडती आघात । सारितां न सरत काय करूं ॥३॥

चोखा म्हणे येथें न चलेंचि कांही । धांवे माझे आई विठाबाई ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 काय हें दु:ख किती ह्या यातना । सोडवी नारायणा यांतोनियां ॥१॥

जन्मावें मरावें हेंचि भरोवरी । चौर्‍यांशीची फेरी भोगाभोग ॥२॥

तुम्हांसी करुणा न ये माझी देवा । चुकवा हा गोवा संसाराचा ॥३॥

चोखा म्हणे माझा निवारावा शीण । म्हणोनी लोटांगण घाली जीवें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 तुम्हांसी शरण बहुत मागं आले । तयांचे साहिले अपराध ॥१॥

तैसा मी पामर यातिहीन देवा । माझा तो कुढावा करा तुम्ही ॥२॥

नाहीं अधिकार उच्छिष्टा वेगळा । म्हणवोनी कळवळा पाळा माझा ॥३॥

चोखा म्हणे मज कांहीं तें न कळे । नामाचिया बळें काळ कंठी ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आन साधनें सायास । कांहीं न करीं आयास ।

नामाचाचि उल्हास । ह्रदयीं वास असावा ॥१॥

हेचि मागतसे देवा । हीच माझी भोळी सेवा । 

पायांसी केशवा । हाचि हेवा मानसीं ॥२॥

जन्म देई संताघरीं । उच्छिष्टाचा अधिकारी । 

आणिक दुजी थोरी । दारीं परवरी लोळेन ॥३॥

नका मोकलूं दातारा । विनंती माझी अवधारा । 

अहो रुक्मादेवीवरा । आवरा पसारा चोखा म्हणे ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 आपुल्या आपण सांभाळोनी घ्यावें । आहे नाहीं ठावें तुम्हां सर्व ॥१॥

वायांचि करणें लौकिकाचा गोवा । कोठवरी देवा बोलणें हें ॥२॥

अंगा नाहीं आलें तंव तें साहालें । खादलें पचलें तरी तें हित ॥३॥

चोखा म्हणे तुमचें तुम्हासी सांगणें । माझें यांत उणें काय होतें ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 धरोनिया आशा टाकिलासे ठाव । अवघाचि वाव झाला दिसे ॥१॥

कवणासी सांकडें सांगूं पंढरीराया । कांहो न ये दया माझी तुम्हां ॥२॥

बाळकाचे परी लडिवाळपणें । तुमचें पोसणें मी तों देवा ॥३॥

चोखा म्हणे मज तुम्ही मोकलितां । काय आमुची कथा आतां चाले ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 कांहीं तरी अभय न मिळे उत्तर । ऐसे कां निष्ठुर झालां तुम्ही ॥१॥

मी तों कळवळोनी मारितसे हांक । तुम्हां पडे धाक कासयाचा ॥२॥

बोलोनी उत्तरें करी समाधान । ऐवढेंचि दान मज द्यावें ॥३॥

चोखा म्हणे माझी पुरवावी आस । न करी उदास माझे माये ॥४॥

  - संत चोखामेळा

 जयांचियासाठीं जातो वनाप्रती । ते तों सांगाती येती बळें ॥१॥

जयांचियासाठीं टाकिला संसार । ते तों बलवत्तर पाठीं येती ॥२॥

जयाचिया भेणें घेतिलें कपाट । तो तेणें वाट निरोधिली ॥३॥

जयाचिया भेणें त्यागियेलें जग । तो तेणें उद्योग लावियेला ॥४॥

चोखा म्हणे नको होऊं परदेशी । चिंतीं विठोबासी ह्रदयामाजी ॥५॥

  - संत चोखामेळा

 अखंड माझी सर्व जोडी । नामोच्चार घडोघडी । 

आतां न पडे सांकडीं पडो कबाडी वाया दु:खाचिया ॥१॥

हाचि मानिला निर्धार । आतां न करी वाउगा विचार । 

वायां काय बा करकर । धरोनी धीर बैसलों ॥२॥

धरणें घेऊनि तुमचे द्वारीं । बैसेन उगाच मी गा हरी । 

कांही न करीं भरोवरी । नाम हरी गाईन ॥३॥

तुमची लाज तुम्हांसी । आपुलिया थोरपणासी । 

ब्रीद बांधिलें चरणासी । तें चोख्यासी दाखवीं ॥४॥

  - संत चोखामेळा