पाचोळा

आडवाटेला दूर एक माळ
तरू त्यावरती एकला विशाळ
आणि त्याच्या बिलगूनिया पदास
जीर्ण पाचोळा पडे तो उदास

उषा येवो शिंपीत जीवनासी
निशा काळोखी दडवु द्या जगासी
सूर्य गगनातुनि ओतु द्या निखारा
मूक सारे हे साहतो बिचारा

तरूवरची हसतात त्यास पाने
हसे मुठभर ते गवतही मजेने
वाटसरु वा तुडवीत त्यास जात
परि पाचोळा दिसे नित्य शांत

आणि अंती दिन एक त्या वनांत
येइ धावत चौफेर क्षुब्ध वात
दिसे पाचोळा घेरुनी तयाते
नेइ उडवुनि त्या दूर दूर कोठे

आणि जागा हो मोकळी तळाशी
पुन्हा पडण्या वरतून पर्णराशी




गीत    -    कुसुमाग्रज
कवितासंग्रह - विशाखा
संगीत    -    वसंत प्रभू
स्वर    -    लता मंगेशकर

सखी शेजारिणी

सखी शेजारिणी, तू हसत रहा
हास्यात पळे गुंफीत रहा ॥ ध्रु ॥

दीर्घ बदामी श्यामल डोळे,
एक सांद्रघनस्वप्न पसरलॆ
धूपछांव मधि यौवन खेळे
तू जीवनस्वप्ने रचित रहा ॥ १ ॥

सहज मधुर तू, हसता वळुनी
स्मितकिरणी धरि क्षितिज तोलुनी
विषाद मनिचा जाय उजळुनी
तू वीज, खिन्न घनि लवत रहा ॥ २ ॥

मूक जिथे स्वरगीत होतसे
हास्य मधुर तव तिथे स्फुरतसे
जीवन नाचत गात येतसे
स्मित चाळ त्यास बांधून पहा ॥ ३ ॥


गीतकार - वा. रा. कांत
गायक - अरुण दाते
संगीतकार - वसंत प्रभु