प्रेमासाठी वेचलेले

प्रेमासाठी वेचलेले मी,या ओंजळीत चांदण्यांना
व्यक्तच केले नाही कधी अंतरीच्या अबोल भावनांना .

उडाली पाखरे घरट्यातुनि , साद घालती भविष्याला
मनी सतत तिच्याच आठवणी,दोष का वेड्या मनाला ?
ओढ कसली तरी अनामिक,आठवणींच्या रेशमी धाग्यांना ……….. १

भेटली अशीच ती पर्वानंतर,वाचा फुटली नजरेला
वेचला होता मकरंद आपण एकाच प्रेम-फुलातला
चोरुनी नजरा तिने दिली कबुली, हवास तूच या डोळ्यांना !! ……..२

शब्दही सुचले सूरही जुळले, गावे कसे या गीताला ?
व्यक्त करावे प्रेम कसे ? उत्तर नसते या कोड्याला
अडखळली परत ही वाचा म्हणून, कवितेत उतरविले शब्दांना ………..३

प्रेमासाठी वेचलेले मी , या ओंजळीत चांदण्यांना
व्यक्तच केले नाही कधी अंतरीच्या अबोल भावनांना .


- ऋषिकेश पाटील

मौनातच अर्थ सारे

नजरा नजर होताच आमुची
चाफेकळी सम ती फुलली होती
ओठांवरती स्मित हास्य पसरले
लाजून नजर अन तिने चोरली होती ….

केतकी चेहरा तिचा
गुलाबापरी रंगला होता
गजरयातल्या जाईचा सुगंध
माझ्यापर्यंत पोचला होता ……

नजर झुकलेली अन
चालीचा वेग मंदावला होता
मोगरा लावण्याचा
नखशिखांत बहरला होता …..

इच्छा असली मनात जरी
नजर तिने उचलली नव्हती
कसलीही रीत लाजण्याची,
कुणाची तरी का भीती होती ?…..

हिरावू नकोस प्रिये तू,
भाग्यातला हा क्षण एकदाचा
तुझ्या डोळ्यात पाहू दे ग मला,
तरल भाव तो प्रेमाचा ……

हलकीच उमलली पापणी हिमतीने शेवटी
बांध तुटले संयमाचे
शब्दात कसे तरी सांगू मित्रहो,
अबोल भाव ते प्रीतीचे ……

नजरेचा कट्यार तिच्या
काळजात हळुवार घुसला होता
गुलाबाचा काटा मनात
कुठेतरी खोलवर रुतला होता……..

स्तब्द्ध होते विश्व भोवतीचे
धुंद होते भाव सारे
नजरेचीच फक्त भाषा
अन मौनातच अर्थ सारे …….


ऋषिकेश पाटील

भरोसा

भरोसा ठेवला ज्या सावलीवर..
त्याचे सूर्याशी कधीचेच नाते होते..

मी पाहिली वाट तुझी कितीक
त्या वाटेवरून आधीच कुणी गेले होते..

वा-याशी सलगी कराया निघालो..
त्याने आधीच तुला छेडले होते..

किती पाणीशार डोळे तुझे ते
का पाहण्याआधी मी ते रडले होते..

पाऊस आला आणि गेला
मज सोडून तुलाच त्याने भिजविले होते..

तुला नजर लागण्याची चिंताच नव्हती…
नजर लागणा-या सर्वांनी.. तुला पहिले होते…


शशी गराडे

गोष्ट एक स्वप्नातली .....

गोष्ट एक स्वप्नातली स्वप्नातच राहून गेली
डोळे होते माझे मिटलेले ...आणि रात्र तिने चोरून नेली
मागुन तिच्या अठवणीनी जोप माझी हिसकावून नेली
पुढे पहाटेची वाट पाहता पाहता....कविता ही मला स्पूरुण गेली

अश्या रात्रिमागुन रात्रि गेल्या ...तिला काही माझी कीव आलि नाही ..
स्वप्नातली भेट आमची सत्यात काही उतरली नाही ..
ती काही आली नाही....पण तिच्या आठवणी मात्र आल्या ...
अस्थिर माझ्या मनाला जगणं शिकवून गेल्या

पेनातली शाई संपली ...वहीच्या ओळी भारत गेल्या ...
कवितेच्या प्रत्येक कडव्यात आठवणी तिच्या भरून गेल्या ..
दिस सरले ..महीने सरले ....वर्षामागुन वर्ष गेली ...
माझी प्रत्येक रात्र ..त्याच स्वप्नात रंगून गेली ..

मला आठवत... तिला जिन्कताना पहाण्यासाथी मी नेहमीच तिच्याकडून हरत असे .
तिच्या चेहरयावरचा आनंद मनात साठवून घेत असे ...
पण हरता हरता ..तिलाच हरवून बसेल असं कधी वाटलं नव्हतं ..
आयुष्यावर असे काले ढग जमतील असं मनात सुद्धा आलं नव्हतं ...

आता जगायला मी शिकलो आहे ....नेहमीच जिंकत आहे ...
कारण ह्या वेळेस आठवणी तिच्या मी पणाला लावल्या आहेत ...
त्यांना गमावून बसलो तर मी जगुच शकणार नाही ...
ह्या ह्रदयाच्या ठोक्यांचा मी अर्थच लावू शकणार नाही ..

ओठांच्या पाकळ्या फुलताना ,
त्यांना मी काय म्हणू ?
लाघवी हास्य ते,गुलाबाचे फुल जणू……..

घायाळ तुझ्या नयन तीरांनी ,
शुद्धीत कसा मी राहू ?
मादिरेच प्यालाच तो,शिंपल्यातील मोती जणू ………..

न्हालेल्या त्या केसांचा,
सुगंध कसा मी घेऊ ?
पावसाळी मेघ ते,मोरपंखांचा पिसारा जणू ……

गालावरची खळी तुझ्या,
नजरेत कसा या साठवू ?
सौंदर्याच्या मंदिराचा,सोनेरी तो कळस जणू …..

मखमली कांती तुझी ,
रंगात कसा मी सांगू ?
बदामी तारुण्य ते,केवड्याचे फुल जणू ………

हरिणीची चाल तुझी ,
शब्दात कसा मी रेखू ?
सडा पारिजातकाचा मागे , चंद्राची तू कोर जणू …….

मलमली तारुण्य तुझे ,
शब्दांत कसा मी बांधू ?
शब्दच रिते माझे, सौंदर्याचा शब्दकोष तू ………….

ऋषिकेश पाटील

हिशोब प्रेमात लावायचा नाही ..

व्यर्थ उतारा मनाचा करायचा नाही
अर्थ प्रेमाचा कधीच कळायचा नाही

दिले काय नि घेतले काय ह्याचा
हिशोब प्रेमात लावायचा नाही ..

आठवण माझी कधी येते का तिला
हा प्रश्न हि आता विचारायचा नाही …

आठवणीत झुरणे , एकटेच हसणे
खूळयांना हा छंद कळायचा नाही

प्रत्येक श्वास माझा माळला तिला मी
निश्वास हि परत मला मागायचा नाही

मागतो कुठे काही लक्षात आणून देतो
दिलेला 'शब्द' तिला आठवायचा नाही ..!!

तेव्हा आले सगळे बघायला

होता श्वासात तेव्हा,
नव्हत कोणी डोकावून बघायला,
आज जेव्हा श्वासच उरला नाही,
तेव्हा आले सगळे बघायला,


नव्हत कोणी रडायला माझ्याबरोबर,
तेव्हा, नव्हत कोणी हसायला,
आज जेव्हा शांतपणे झोपलोय मुक्त होऊन,
तर, आले सगळे टाहो फोडायला,


आज पहा माझा काय थाट!
लोक जमतील मला अंघोळ घालायला,
आयुष्यभर नाही पाहिल कधी कापड,
आज नवीन पांढरे-शुभ्र वस्त्र मला नेसायला,


जेव्हा उपाशी होतो रात्रों-रात्र,
नव्हत कोणी एक घास खाऊ घालायला,
आज जेव्हा भुक मेली माझ्याच बरोबर माझी,
ठेवलाय माझ्यासाठी त्यांनी भात शिजायला,


जन्मभर लाथा मारून गेले जे मला,
आज आले माझ्या पाया पडायला,
शब्दाचाही आधार नाही दिला ज्यांनी,
आज चौघे-चौघे आले मला धरायला,


आज काय किम्मत 'त्या' रडण्याला?,
आज काय किम्मत 'त्या' छाताड झोडण्याला?,
ज्या घरात रहातच नाही आज कोणी,
आज काय किम्मत 'ती' घरपूजा करण्याला?