[कै. केशवसुतांची 'दवांचे थेंब' ही कविता वाचल्यानंतर पुढील विनोदी कवितेचे रहस्य लक्ष्यात येईल]
"कोठुनि हे आले येथें?
काल संध्याकाळी नव्हते !!--"
पाहुणे पसरले ओटी-
वरि बघुनी आज प्रभाती
आईला बाळ्या वदला
कुतुकाने उत्सुकलेला.
"दिसती हे कोणी आले
आपुल्याच नात्यामधले !
आई ग! तर वद माते
कोठुनि हे आले येथे?
तंबाखू पाने खात
कसे पहा बडबडतात !
उघडुनी डबा ग अपुला
राजरोस करिती हल्ला!
बाबांच्या पेटीतुन गे
पळविती विड्यांचे जुडगे!
मौज मला यांची वाटे
होते हे तर वद कोठे?"
"हं हळू बोल-" तनयाते
वर करुनी बोट वदे ते-
"कावळे, गिधाडे, घारी,
येती ही जेथुनि सारी'
डोंगळे, डास, घुंगुरटी
बाळा रे, जेथुनि येती;
खोकला, ताप ही दुखणी
आपणास येती जिथुनी;
तेथुनीच आले येथे
हे छळावया आम्हांते!"
"राहतील येथे का ते?
अडवितील का ओटीते?
करतिल का भिंतीवरती
ही अशी लाल रंगोटी
जातील कधी हे आई?
घरदार न यांना काही?"
'नाही रे! ते इतुक्यात
जाणार गड्या नाहीत!
जोवरी भीड आम्हांते
जोवरी लाज न याते,
तोवरी असा बाजार
सारखा इथे टिकणार !
चडफडने बघुई त्यांते
असती ते जोवरि येथे!
टोळधाड कधि ही इथुनी
जाणार न लौकर सदनी!"
'जाणार न लौकर सदनी!'
वदता गहिवरली जननी;
पाहुणे मागले स्मरले,
डोळ्यांतुन पाणी आले.
बहुतेक तयातिल आता
जाहले कुठे बेपत्ता!
निगरगट्ट परि त्यामधला
एक मात्र अजुनी उरला!
सरले जरि बारा महिने
तरि बसे देउनी ठाणे!
"देवा रे" मग ती स्फुंदे
"एवढा तरी जाऊ दे!"
म्हणुनि तिने त्या बाळाला
तो महापुरुष दाखविला!
एकेक बघुनि त्या मूर्ती
गोठली कवीची स्फूर्ती!
वेडावुनि तयाच नादे
"खरेच," तो पुसतो खेदे,
"येती हे रोज सकाळी
परि जाती कवण्या काळी?"
कवी - केशवकुमार
कवितासंग्रह - झेंडूचीं फुलें
"कोठुनि हे आले येथें?
काल संध्याकाळी नव्हते !!--"
पाहुणे पसरले ओटी-
वरि बघुनी आज प्रभाती
आईला बाळ्या वदला
कुतुकाने उत्सुकलेला.
"दिसती हे कोणी आले
आपुल्याच नात्यामधले !
आई ग! तर वद माते
कोठुनि हे आले येथे?
तंबाखू पाने खात
कसे पहा बडबडतात !
उघडुनी डबा ग अपुला
राजरोस करिती हल्ला!
बाबांच्या पेटीतुन गे
पळविती विड्यांचे जुडगे!
मौज मला यांची वाटे
होते हे तर वद कोठे?"
"हं हळू बोल-" तनयाते
वर करुनी बोट वदे ते-
"कावळे, गिधाडे, घारी,
येती ही जेथुनि सारी'
डोंगळे, डास, घुंगुरटी
बाळा रे, जेथुनि येती;
खोकला, ताप ही दुखणी
आपणास येती जिथुनी;
तेथुनीच आले येथे
हे छळावया आम्हांते!"
"राहतील येथे का ते?
अडवितील का ओटीते?
करतिल का भिंतीवरती
ही अशी लाल रंगोटी
जातील कधी हे आई?
घरदार न यांना काही?"
'नाही रे! ते इतुक्यात
जाणार गड्या नाहीत!
जोवरी भीड आम्हांते
जोवरी लाज न याते,
तोवरी असा बाजार
सारखा इथे टिकणार !
चडफडने बघुई त्यांते
असती ते जोवरि येथे!
टोळधाड कधि ही इथुनी
जाणार न लौकर सदनी!"
'जाणार न लौकर सदनी!'
वदता गहिवरली जननी;
पाहुणे मागले स्मरले,
डोळ्यांतुन पाणी आले.
बहुतेक तयातिल आता
जाहले कुठे बेपत्ता!
निगरगट्ट परि त्यामधला
एक मात्र अजुनी उरला!
सरले जरि बारा महिने
तरि बसे देउनी ठाणे!
"देवा रे" मग ती स्फुंदे
"एवढा तरी जाऊ दे!"
म्हणुनि तिने त्या बाळाला
तो महापुरुष दाखविला!
एकेक बघुनि त्या मूर्ती
गोठली कवीची स्फूर्ती!
वेडावुनि तयाच नादे
"खरेच," तो पुसतो खेदे,
"येती हे रोज सकाळी
परि जाती कवण्या काळी?"
कवी - केशवकुमार
कवितासंग्रह - झेंडूचीं फुलें
