आजचा विचार:-

दररोज एंजॉय करण्याचा ग्राफ  वाढवा...

म्हणजे एंजियोग्राफी करायची गरजच नाही पडणार ..

आई : उठ बेटा तूझी शाळेची वेळ झालीय ...
लक्ष्मण ( झोपेतच ) : माझे मन नाहीये शाळेत जायचे ...

आई : मला तू अशी दोन तरी कारणे सांग की ज्यामुळे तुला शाळेत जायचे मन नाही होत आहे ...

लक्ष्मण : एक तर कोणाही मुलांना मी आवडत नाही आणि दुसरं कुठल्याही मास्तरांना मी आवडत नाही ...

आई : ही काही कारणं नाही झाली शाळेला बुट्टी मारायला , चल उठ , शाळेत तर जावेच लागेल तूला ...

लक्ष्मण : बरं आई तू मला कोणतीही दोन कारणे सांग की मी शाळेत का जायला हवं ?...

आई : एक तर तू 45 वर्षांचा झाला आहेस तुला तूझी जबाबदारीची जाणीव असायला हवी..
आणि...
 दुसरे तू शाळेचा मुख्याध्यापक आहेस .....

शेजारीण : तुमचा 'बंडू' खूप वाईट शिव्या देतो


बंडूची आई :असू द्या हो? अजून तो 'लहान' आहे मोठा झाला की, देईल चांगल्या..

राम्या : परवा दिवशि माझी बायको हिरीत पडली ....,,,
लय लागल बग लय ओरडत होति ,,,..लय दुकत होत वाटत ,..,

शाम्या : मग आता कशि हायर ति ...,,,,,,

राम्या : आता बरि हाय वाटत काल पासन हिरीतुन आवाजच आला नाय.

आज परत एकदा नकळत
मुंगी तळ्यात पडली
स्वतःला वाचविण्यासाठी
झाडाचं पान आणि कबुतराची
वाट पाहू लागली

मीच का सतत हिला वाचवावे
हा कबुतराचा अहंकार आड आला
झाडावरच बसून
असहाय मुंगीला मरताना पाहू लागला

कबुतराने मदत करावी म्हणून
मुंगी जिवाच्या आकांताने ओरडली
कबुतर आपल्याच विचारात मश्गुल
मुंगी असहायतेमुळे गतप्राण झाली

कबुतर आपल्याच गर्वात गढून गेलं पारधी येणार हेच विसरून गेलं. पारध्यानेही याच संधीचा फायदा घेतला कारण प्रत्येक वेळेला नीशाना साधल्यावर मुंगी पायाला चावायची आणी नीशाना चुकायचा म्हणुन मुंगीच्या अनुपस्थितीत डाव साधला.

कबुतर आणि मुंगी दुर्दैवीपनाने गेले. झाड मात्र त्या दिवशी खूप रडले. मुंगी, कबुतर मेल्याचं दुःख होतंच .....
पण त्याहूनही परोपकाराची भावना मेल्याचं होतं.

अहंकार नाशाकडे नेतो तर
सेवा ही आनंदी जिवनाचे सार्थक ठरते,

गुरूजी : हाॅस्पिटल म्हणजे काय सांग...!
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
विद्यार्थी : पृथ्वी आणि स्वर्गामधला टोलनाका आहे...!

पुण्यात कित्येकदा इतकी चांगली माणस भेटतात कि विचारावस वाटत ....






तुम्ही मुळचे कुठले.